Ο Αντρέι Μαρτιάνοφ έχει χαράξει ένα μοναδικό μέρος για τον εαυτό του, περιτριγυρισμένο από βαθιά κριτική σκέψη σε όλα τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης.
Στα προηγούμενα βιβλία του, στο ιστολόγιό του «Reminiscence of the Future» και σε αμέτρητα podcast, έχει γίνει η βασική πηγή για τα πάντα σχετικά με την εσωτερική λειτουργία της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (SMO) στην Ουκρανία καθώς και τη μεγαλύτερη εικόνα της πόλεμος μεσολάβησης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των δυτικών υποστηρικτών τους εναντίον της Ρωσίας.
Φυσικά, κάθε νέο βιβλίο αυτού του απολαυστικού ανθρώπου με την αίσθηση του χιούμορ πρέπει να λατρεύουμε - και αυτό, ο " Τελικός Πόλεμος της Αμερικής ", ο τέταρτος στη σειρά, πρέπει να θεωρείται το κορυφαίο επίτευγμα της προσεκτικά λεπτομερούς ανάλυσής του. πραγματική επανάσταση στις στρατιωτικές υποθέσεις που παρέκαμψε εντελώς την «απαραίτητη χώρα».
Από την αρχή, ο Μαρτιάνοφ αντιμετωπίζει τη ρωσοφοβία - και τον τρόπο με τον οποίο αυτή η συντριπτική παθολογία, σε δυτική κλίμακα, " πολύ μεγαλύτερου μεγέθους από απλές γεωπολιτικές αντιθέσεις μεταξύ χωρών και κρατών ", " παίρνει μια μεταφυσική διάσταση, που αναδύεται από τη φυλετική της, θρησκευτικά και πολιτιστικά στοιχεία .
Η ρωσοφοβία επιδεινώθηκε μόνο από δυσάρεστα γεγονότα στο έδαφος σχετικά με την « πραγματική επανάσταση στις στρατιωτικές υποθέσεις »: μια πραγματική « αλλαγή παραδείγματος » στον πόλεμο.
Από τον πρόλογο, ο Μαρτιάνοφ εκθέτει την κατάσταση των πραγμάτων τη στιγμή που μιλάμε, ή αυτό που πρόσφατα όρισα ως Πόλεμος του Τρόμου :
« Η τρέχουσα οικονομία και ο στρατός των ΗΠΑ δεν θα είναι σε θέση να πολεμήσουν τη Ρωσία συμβατικά. θα αντιμετώπιζαν την ήττα αν προσπαθούσαν. Αυτός είναι ο λόγος που οι Ηνωμένες Πολιτείες και ολόκληρη η Δύση έχουν καταφύγει στην τρομοκρατία ».
Προσθέστε σε αυτό ότι σχετικά με τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις πληρεξουσίων, « το ΝΑΤΟ είναι ανίκανο να διεξάγει έναν πραγματικό πόλεμο του 21ου αιώνα ». Και ακόμη και η « ανωτερότητα των Ηνωμένων Πολιτειών σε δορυφορικούς αστερισμούς, η οποία σύντομα θα ξεπεραστεί, και η ικανότητα του ΝΑΤΟ να πετά ατιμώρητα στον διεθνή εναέριο χώρο πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα μετράνε ελάχιστα σε έναν πραγματικό πόλεμο, στον οποίο το ΝΑΤΟ θα τυφλωθεί και διαταράχθηκε η διοίκηση και ο έλεγχός του .
«Το καλύτερο εργαλείο στρατηγικής αξιολόγησης στον κόσμο»
Ο Μαρτιάνοφ αναλαμβάνει μια απαραίτητη αναδρομή στην κατάσταση πριν από τον ΠΟΥ, στα τέλη του 2021, όταν η FAU συγκεντρώθηκε στα σύνορα του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ: « Σε μια τελική προσπάθεια να αποφευχθεί μια στρατιωτική σύγκρουση με αυτό που αποτελούσε «Εκείνη την εποχή το καλύτερο Η αμερικανική (και δυτική) δύναμη πληρεξουσίου στην ιστορία – εκπαιδευμένη και εξοπλισμένη με πολλά κρίσιμα στοιχεία C4 » – η Ρωσία παρουσίασε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 15 Δεκεμβρίου 2021, αυτό που ο Μαρτιάνοφ το περιέγραψε ως « διπλωματικό ευφημισμό για την απαίτηση » αμοιβαίων εγγυήσεων ασφάλειας από την Ουάσιγκτον: ήταν η περίφημη πρόταση της «αδιαιρέτου ασφάλειας» για την Ευρώπη και τον μετασοβιετικό χώρο.
Ο Μαρτιάνοφ έχει δίκιο που πιστεύει ότι αυτή η πρόταση δεν ήταν πραγματικά καινοτόμος. ήταν μια « επανάληψη των ίδιων σημείων στα οποία η Ρωσία είχε επιμείνει από τη δεκαετία του 1990 ». Το κρίσιμο σημείο ήταν φυσικά η μη επέκταση του ΝΑΤΟ, που εφαρμόστηκε ειδικά στην Ουκρανία, « η οποία, από το 2013, έγινε στην πραγματικότητα η μπροστινή επιχειρησιακή βάση του ΝΑΤΟ ».
Ήταν το διπλωματικό στοίχημα του Πούτιν να αποφύγει τον πόλεμο. Σε τελική ανάλυση, το ρωσικό πολιτικό-στρατιωτικό κατεστημένο είχε δει πώς γάβγιζαν τα σκυλιά του πολέμου και ήταν σε θέση να προβλέψει « με βάση την εξαιρετική νοημοσύνη και αναμφισβήτητα τον καλύτερο μηχανισμό στρατηγικής αξιολόγησης στον κόσμο – το Ρωσικό Γενικό Επιτελείο, το Εξωτερικό Υπηρεσία Πληροφοριών (SVR), η FSB και το Υπουργείο Εξωτερικών .
Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο μαύρο έδαφος της Novorossia –η επικείμενη ταπείνωση του ΝΑΤΟ– δεν μπορούσε να γίνει κατανοητό γιατί « οι καπετάνιοι της συνδυασμένης Δύσης » είναι ουσιαστικά πολύ ανίκανοι: Τα « δυτικά ακαδημαϊκά και αναλυτικά ιδρύματα » όχι μόνο « δεν έχουν σχεδιαστεί ». «Να σκέφτονται στρατηγικά με όρους της παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων και ζητημάτων πολέμου και ειρήνης, αλλά δεν έχουν ιδέα « της τέχνης της διακυβέρνησης του κράτους και της στρατιωτικής τέχνης ».
Η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, εφάρμοσε δημιουργική διακυβέρνηση που « εμφανίστηκε ως τέχνη », κυρίως « πρόβλεψη και πρόβλεψη » κινήσεων του ΝΑΤΟ, αλλά κυρίως προετοιμάζοντας τον εαυτό της στρατιωτικά και οικονομικά «για την αντιπαράθεση, « ιδίως μέσω μιας διαδικασίας της συνεχούς προσαρμογής στις μεταβαλλόμενες εξωτερικές και εσωτερικές συνθήκες ». Αυτή είναι μια στρατιωτική τέχνη που ισοδυναμεί με τη γεωοικονομική διαίσθηση του Deng Xiaoping, η οποία συνίσταται στο « διασχίζοντας το ποτάμι αισθάνοντας τις πέτρες ».
Ο Μαρτιάνοφ αποκαλεί τον πόλεμο αντιπροσώπων στην Ουκρανία θεαματικό Ηλιθιότητα: « Δεδομένης της κακής, στην καλύτερη περίπτωση, της ανύπαρκτης εκπαίδευσης στρατιωτικής μηχανικής των πιο σημαντικών παικτών της κυβέρνησης Μπάιντεν, η διαφορά ανάμεσα στην έναρξη ενός πολέμου στο Βιετνάμ ή στο Ιράκ και στην έναρξη ενός πολέμου στο κατώφλι της Ρωσίας (…) τους διέφευγαν » – γιατί δεν συνειδητοποίησαν ότι « η Ρωσία ήταν μια στρατιωτική υπερδύναμη με ένα εξαιρετικά προηγμένο σύμπλεγμα ISR (Πληροφοριών, Επιτήρησης και Αναγνώρισης) ».
Ο Μαρτιάνοφ χρονολογεί σωστά τη θεαματική « κάθοδο » των ΗΠΑ από το βάθρο της αυτοαποκαλούμενης στρατιωτικής ηγεμονίας στη δολιοφθορά της Συμφωνίας της Κωνσταντινούπολης του Απριλίου 2022 –η οποία επρόκειτο να υπογραφεί– όταν ο Μπόρις Τζόνσον, « απόφοιτος κλασικών από την Οξφόρδη και ένας κλόουν χαρακτήρας χωρίς αντίληψη της στρατιωτικής τέχνης, και ακόμη λιγότερο της επιστήμης », τον έκανε να αποτύχει με τις εντολές του συνδυασμού Μπάιντεν.
Προς τους υπερηχητικούς
Μία από τις δυνατές στιγμές του βιβλίου είναι όταν ο Μαρτιάνοφ προκαλεί την αμηχανία των Αμερικανών απέναντι σε υπερηχητικούς πυραύλους όπως ο Kh-32 και ιδιαίτερα ο υπερηχητικός Mach-10, ο κύριος Kinjal – αν και προειδοποιούσε για χρόνια στο βιβλία και στο ιστολόγιό του ότι η υπερηχητική Ρωσία θα « καθιστούσε την αεράμυνα του ΝΑΤΟ άχρηστη σε οποιαδήποτε σοβαρή σύγκρουση ».
Ο Cue, για παράδειγμα, το 2018, όταν επεσήμανε ότι « το εκπληκτικό βεληνεκές του Kinjal των 2.000 χιλιομέτρων καθιστά τους φορείς αυτού του πυραύλου, τα αεροσκάφη MiG-31K και TU-22M3M, άτρωτα στη μοναδική άμυνα που έχει μια ομάδα αεροπλανοφόρου των Η.Π.Α. η μάχη, ένας βασικός πυλώνας της ναυτικής δύναμης των ΗΠΑ, μπορεί να δημιουργήσει ».
Καθώς ο ΠΟΥ επεκτεινόταν, « η Ρωσία επιτάχυνε δραματικά την παραγωγή ολόκληρου του πυραυλικού οπλοστασίου της »: από το RS-28 Sarmat, που φέρει τον υπερηχητικό στρατηγικό πύραυλο Avangard, μέχρι το « Iskander tactical-operational, P-800 Oniks, 3M22 hypersonic Zircons, 3M14 (Μ) πυραύλους κρουζ για πλοία και υποβρύχια », και φυσικά ο ίδιος ο κ. Κίντζαλ.
Για το συγκρότημα του ΝΑΤΟ ISR, τα πράγματα μπορούν μόνο να γίνουν χειρότερα, καθώς το Kinjal μεταφέρεται πλέον από μαχητικά βομβαρδιστικά Su-34, « καθιστώντας πολύ δύσκολο τον εντοπισμό των αερομεταφορέων Kinjal και δεν αφήνει χρόνο για συναγερμό ».
Ένα κρίσιμο θέμα του βιβλίου είναι η σχέση μεταξύ ηγεμόνα και πολέμου: « Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μόνο ένας εκστρατευτικός στρατός, είναι επίσης ένας αυτοκρατορικός στρατός που διεξάγει αυτοκρατορικούς κατακτητικούς πολέμους και δεν πραγματεύεται την έννοια της υπεράσπισης της Μητέρας – ή του Πατέρα – Πατρίδας στα στρατηγικά και επιχειρησιακά της έγγραφα ».
Το συμπέρασμα είναι σαφές: « Δεν μπορεί επομένως να διεξάγει έναν πραγματικά μεγάλης κλίμακας συνδυασμένο συμβατικό πόλεμο εναντίον ενός αντιπάλου του ίδιου επιπέδου ή καλύτερου από τον δικό του, ο οποίος αγωνίζεται για να υπερασπιστεί τη χώρα του ».
Αυτή η συνοπτική εξήγηση της καταστροφής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Νοβορόσια υπογραμμίζει έμμεσα τη δυσανάλογη ισχύ του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος: « Ο στρατός των ΗΠΑ δεν μάχεται για να υπερασπιστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, μάχεται μόνο για αυτοκρατορικές κατακτήσεις. Οι Ρώσοι στρατιώτες πολεμούν για την υπεράσπιση της πατρίδας τους ».
Συμβατική στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ: μπλόφα
Ο Μαρτιάνοφ εξηγεί για άλλη μια φορά ότι μια πραγματική επανάσταση στις στρατιωτικές υποθέσεις βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Από θαλάσσια γεγονότα όπως το ανησυχητικό υποβρύχιο Poseidon – « ικανό όχι μόνο να καταστρέψει τις ακτές αλλά και να εντοπίσει οποιαδήποτε ομάδα μάχης αεροπλανοφόρου με πλήρη ατιμωρησία » – μέχρι το τεράστιο χάσμα στην « ικανότητα εργαλείων καταστροφής » μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, μέσω « Οι επιχειρησιακές ιδέες που προκάλεσαν αυτά τα οπλικά συστήματα ».
Όταν πρόκειται για την αναπόφευκτη αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσίας και της συνδυασμένης Δύσης, υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Μαρτιάνοφ μπαίνει στην καρδιά του προβλήματος. Είναι ήδη παγκόσμιο και « εκτείνεται σε όλους τους τομείς, από τον παγκόσμιο ωκεανό έως το διάστημα, και περιλαμβάνει όχι μόνο στρατιωτικές δυνατότητες αλλά και σχετικές οικονομικές, χρηματοοικονομικές και βιομηχανικές δυνατότητες ».
Αυτό ήταν το αρχικό πλαίσιο λειτουργίας του ΠΟΥ. Αλλά σήμερα, όλα αυτά εξελίσσονται σε ένα τοξικό μείγμα αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων και θερμού πολέμου, δυνητικά πιο θανατηφόρο από το Ψυχρός Πόλεμος 2.0.
Σε αυτό το σημείο του βιβλίου, ο Μαρτιάνοφ φτάνει στο σημείο υποστηρίζοντας ότι καθώς εξελίσσονται τα γεγονότα, « η πολυδιαφημισμένη συμβατική στρατιωτική υπεροχή των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι τίποτα άλλο από μια μπλόφα ».
Ο ηγεμόνας δεν μπορεί « να πολεμήσει έναν αντίπαλο ίσο ή ανώτερο από τους συνομηλίκους του και να κερδίσει αυτόν τον αγώνα ». Εκτός από τον απόλυτο πανικό των επιγόνων του Μπρεζίνσκι, μπορούμε να φανταστούμε την απόγνωση της χούφτας νεοσυντηρητικών που είναι ικανοί να κατανοήσουν τουλάχιστον μια απλή μαθηματική εξίσωση.
Η μόνη θετική πτυχή όλης αυτής της αναταραχής είναι η φαινομενική απροθυμία της πολεμικής πλευράς στις Ηνωμένες Πολιτείες να « εισέλθει σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τη Ρωσία ». Ωστόσο, αυτό που μένει είναι τόσο φρικτό όσο ένας καυτός πόλεμος: ο υβριδικός πόλεμος του τρόμου – όπως αποδεικνύεται από το πράσινο φως του Κιέβου για αδιάκριτη επίθεση εναντίον αμάχων εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Καθώς το βιβλίο πλησιάζει στο τέλος του, αναπόφευκτα έπρεπε να επιστρέψει στη ρωσοφοβία: « Το στρατιωτικό ιστορικό της Ρωσίας μιλάει από μόνο του – έχει νικήσει σταθερά ό,τι καλύτερο μπορούσε να της ρίξει η Δύση όταν μετρούσε ». Είναι μια πηγή φθόνου αναμεμειγμένη με φόβο. Επιπλέον, η Ρωσία παρέμεινε ορθόδοξη χριστιανή, κάτι που απλώς προσθέτει στο απεριόριστο μίσος που επιδεικνύουν οι ελίτ της συλλογικής Δύσης.
Ο Μαρτιάνοφ προσφέρει μια πολύτιμη και συνοπτική διατύπωση: « Ειδικά μετά τον εξορκισμό του Τρότσκι από τον Στάλιν », η Ρωσία κατέληξε να εξελίσσεται προς « μια κοινωνία με ουσιαστικά συντηρητικές αξίες », που σε μεγάλο βαθμό προέρχονται από τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, ο οποίος αποτελεί καθοριστικά μέρος ενός « αδιασταύρωτου ιστορικού ήθους ». .
Ό,τι κι αν συμβεί, η ρωσοφοβία δεν θα εξαφανιστεί από την κοσμοθεωρία της αγγλοαμερικανικής ελίτ: « Η Ρωσία, με τη μορφή της Σοβιετικής Ένωσης, νίκησε την καλύτερη δυτική στρατιωτική δύναμη στην ιστορία και το «Το απλό γεγονός ότι η Δύση προσπαθεί να το ξαναγράψει αυτό Η ιστορία διεκδικώντας τη νίκη χωρίς να αναγνωρίζει τον μεγαλύτερο ρόλο της ΕΣΣΔ αποκαλύπτει όχι μόνο μια ιδεολογική ατζέντα και κακή γνώση, αλλά και ένα βαθύ και διαρκές τραύμα ».
Αυτό το τραύμα επιμένει και έχει μετασταθεί σε έναν νέο κύκλο παραφροσύνης, που χαρακτηρίζεται από τον τρέχοντα πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και τα σχέδια του ΝΑΤΟ να επιχειρήσει ένα remix της Επιχείρησης Barbarrossa έως το 2030, όταν « η γεωπολιτική ταπείνωση του ΝΑΤΟ παραμένει μυστικό μόνο για τα λιγότερο εξελιγμένα στρώματα της Δυτικό κοινό .
Αυτός είναι ένας διπλωματικός τρόπος χαρακτηρισμού της αδιάκοπης πλύσης εγκεφάλου και της ακολασίας της συλλογικής μεταμοντερνιστικής και μεταχριστιανικής Δύσης.
Την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Λατίνοι μπόρεσαν να μετατρέψουν κάτι σε έρημο και να διεκδικήσουν τη νίκη. Το χρονικό του Μαρτιάνοφ για το πεπρωμένο της σύγχρονης Αυτοκρατορίας ανατρέπει τον Τάκιτο: πριν μπορέσουν να μεταμορφώσουν τα πάντα σε έρημο, μια αντιδύναμη θα τους επιφέρει μια αδυσώπητη ήττα. Π. Εσκομπάρ.
EUROBANG. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου