Μια παρατήρηση μόνο: γιατί αυτός ο τίτλος είναι στον ατελή χρόνο, ο ενεστώτας εξακολουθεί να ταιριάζει. Αυτός ο Ινδός ρωτά: Η μεγαλύτερη αποικιακή δύναμη στον κόσμο περηφανευόταν που ήταν φιλελεύθερη δημοκρατία.
Ήταν αυτό μέρος του προβλήματος; Αυτό που είναι προφανές είναι πώς, με βάση αυτά που συμβαίνουν μεταξύ άλλων σε Ισραήλ-Παλαιστίνη-Λίβανο, μιλάει μια τέτοια αναδρομική... Αλλά εκεί που παραμένει διαβόητα ανεπαρκής είναι ότι εξακολουθεί να θυσιάζεται στην αντικομμουνιστική συναίνεση που μιλά αόριστα για εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα ενώ αγνοεί εντελώς τον ρόλο του κομμουνισμού, της ΕΣΣΔ, όσον αφορά τον τελευταίο, αντίθετα εδώ τοποθετείται στην κατηγορία των γκουλάγκ, γεγονός που καθιστά αδύνατη την κατανόηση σήμερα τι συμβαίνει στην Ουκρανία (ο ρόλος του της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και της Γαλλίας) και η περιφρόνηση για τις δυτικές «δημοκρατίες» της μεγάλης μάζας των πληθυσμών που έχουν βιώσει το σοσιαλισμό. Κυρίως, καθιστά αδύνατο να δούμε σε ποιο βαθμό το αποικιοκρατικό καθεστώς και τα φρικτά εγκλήματα των «εκτελεστών» εξακολουθούν να λειτουργούν συνοδευόμενα από την ίδια προπαγάνδα και την ίδια λογοκρισία. Αυτή που σήμερα απαγορεύει τη δημοσίευση των κειμένων των Ρώσων κομμουνιστών στο Facebook αλλά και στην Humanité και στον λεγόμενο κομμουνιστικό τύπο που έχει πολύ σημερινό βάρος στην επικύρωση ενός τέτοιου συστήματος.
Αλλάζουν τα πράγματα; Ή θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτές τις επιμέρους και προκατειλημμένες αναδρομές, όπου πιστεύουμε ότι έχουμε αδειάσει το απόστημα του παρελθόντος χωρίς να τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα του παρόντος και πώς αυτή εξαρτά την ψευδονομιμότητα των Βρετανών, αλλά και των Γάλλων και άλλων ηγετών άλλες «δημοκρατίες». (σημείωση και μετάφραση της Danielle Bleitrach για την ιστορία και την κοινωνία)
Ο φιλελεύθερος ιμπεριαλισμός, σύμφωνα με την Caroline Elkins, έχει αποκτήσει ανθεκτικότητα μέσω της ικανότητάς του να απορροφά και να εξουδετερώνει τις αντιρρήσεις. Εικονογράφηση Ben Jones
Στο απόγειο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα νησί μικρότερο από το Κάνσας έλεγχε περίπου το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού και της γης. Για τους αρχιτέκτονες αυτού του κολοσσού, της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας στην ιστορία, κάθε κατάκτηση ήταν ένα ηθικό κατόρθωμα.
Η αυτοκρατορική κηδεμονία, που συχνά μεταδόθηκε μέσω του κανονιού ενός Ένφιλντ, απελευθέρωσε τους αδαείς λαούς από τα λάθη των αρχικών τους τρόπων – γάμους παιδιών, θυσίες χήρων, κυνηγούς κεφαλών. Μεταξύ εκείνων που έπαιξαν τους «επεξεργαστές» ήταν ο γιος ενός πρύτανη που γεννήθηκε στο Ντέβονσαϊρ, του Χένρι Χιου Τυδόρ. Ο Χιούι, όπως τον αποκαλούσαν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και οι άλλοι φίλοι του, εμφανίζεται τόσο αξιόπιστα στα αποικιακά φυλάκια με υπερβολικό αριθμό σωμάτων που η ιστορία του μπορεί να μοιάζει σαν "Πού είναι ο Γουόλντο;" » της αυτοκρατορίας.
Ήταν ο σύντροφος της φρουράς του Τσόρτσιλ στη Μπανγκαλόρ το 1895 – μια εποχή «αναταραχής και βαρβαρότητας», παραπονέθηκε ο μελλοντικός πρωθυπουργός σε ένα σημείωμα στη μητέρα του. Στο γύρισμα του αιώνα, ο Tudor πολέμησε ενάντια στους Μπόερς στο βέλτιστο. μετά είναι πίσω στην Ινδία, μετά στην κατεχόμενη Αίγυπτο. Μετά από μια διακοσμημένη θητεία ως καλλιτέχνης καπνού στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ηγήθηκε μιας χωροφυλακής, με το παρατσούκλι Tudor's Toughs, η οποία άνοιξε πυρ σε ένα στάδιο του Δουβλίνου το 1920 - μια επίθεση κατά τη διάρκεια έρευνας για δολοφόνους του IRA που άφησε πίσω του δεκάδες αμάχους νεκροί ή τραυματίες.
Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ απολάμβανε τις φήμες ότι οι Tudor Toughs σκότωναν δύο Sinn Féinner για κάθε πιστό που δολοφονούνταν. Αργότερα, ακόμη και ο αρχηγός του επιτελείου του στρατού θαύμασε την αδιαφορία με την οποία οι άνδρες μίλησαν για τους φόνους, μετρώντας τους σαν να ήταν αγώνας κρίκετ. Ο Tudor και τα «scallywags» του ήταν εκτός ελέγχου. Δεν έχει σημασία: ο Τσόρτσιλ, ο οποίος σύντομα θα γινόταν υπουργός Εξωτερικών για τις Αποικίες, υποστήριξε τον Τούντορ.
Οι αυτοκρατορικοί υπήκοοι, βέβαια, μερικές φορές έβρισκαν τις δικές τους λύσεις σε τέτοια προβλήματα. Ένας εξτρεμιστής Βρετανός στρατάρχης, στην κορυφή της λίστας επιτυχιών του IRA, πυροβολήθηκε στη Βελγκράβια το 1922. Ο Τούντορ, ανήσυχος μήπως ήταν ο επόμενος, λειτούργησε. Το επόμενο έτος, αυτός και οι Ιρλανδοί παραστρατιωτικοί του εφάρμοζαν τις τακτικές τους για να καταστείλουν τους ιθαγενείς στην ελεγχόμενη από τους Βρετανούς Εντολή της Παλαιστίνης, με τον Τσόρτσιλ να αποφασίζει ότι ο επιρρεπής στη βία Tudor ήταν απλώς ο τύπος που θα σχηματίσει την αποικιακή αστυνομία.
Ένα γράμμα από τον Tudor στον Τσόρτσιλ που βρήκα πρόσφατα αποκρυσταλλώνει όλη την απερισκεψία, τον κυνισμό, την απληστία, την αναισθησία και την κακή κρίση της αυτοκρατορίας. Ξεκινά λέγοντας στον Τσόρτσιλ ότι μόλις διέταξε τα στρατεύματά του να σφαγιάσουν τους Βεδουίνους του Αντουάν που βάδιζαν στο Αμμάν για να διαμαρτυρηθούν για τους υψηλούς φόρους που τους επιβλήθηκαν από τον διαβόητο υπερβολικό εμίρη τους. Αυτή η φυλή ήταν «πάντα φιλική προς τη Βρετανία», γράφει ο Tudor, λίγο λυπημένος. Αλλά, προσθέτει, «η πολιτική δεν είναι δική μου δουλειά».
Ο Tudor είχε επίσης καλά νέα να ανακοινώσει. Όχι μόνο η θέση του Μαντάτ θα μπορούσε να είναι μια «υπέροχη τουριστική χώρα», αλλά οι ερευνητές είχαν ανακαλύψει τεράστια κοιτάσματα ποτάσας στην κοιλάδα της Νεκράς Θάλασσας. Εάν η Βρετανία ιδιοποιηθεί πόρους και αύξησε τον προϋπολογισμό της αστυνομίας, οι δυσκολίες της στην περιοχή θα «ελαφρύνουν», είπε στον Τσόρτσιλ, διαβεβαιώνοντάς τον ότι οι Παλαιστίνιοι θα ήταν πιο εύκολο να ειρηνεύσουν από τους Ιρλανδούς: «Είναι διαφορετικός λαός και είναι απίθανο ο Άραβας, αν τον αντιμετωπιστεί με σταθερότητα, θα κάνει ποτέ πολύ περισσότερα από ταραχή και συζήτηση». »
Στην ιεραρχία της κρατικής βίας στον 20ο αιώνα, η Γερμανία του Χίτλερ, η Ρωσία του Στάλιν και η Ιαπωνία του Χιροχίτο γενικά καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις. Οι ενέργειες ορισμένων ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών τέθηκαν επίσης υπό έλεγχο: η συμπεριφορά του Βελγίου στο Κονγκό, της Γαλλίας στην Αλγερία και της Πορτογαλίας στην Αγκόλα και τη Μοζαμβίκη. Η Βρετανία θεωρείται σπάνια μία από τις χειρότερες, δεδομένης της φήμης της ευπρέπειας που η ιστορικός του Χάρβαρντ Κάρολαϊν Έλκινς έχει ξοδέψει περισσότερες από δύο δεκαετίες προσπαθώντας να υπονομεύσει. Το « Legacy of Violence » (Knopf), η νέα του ιστορία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, φέρνει λεπτομερές πλαίσιο σε μεμονωμένες ιστορίες όπως του Tudor. Επισκεπτόμενος τα αρχεία δώδεκα χωρών σε τέσσερις ηπείρους, εξετάζοντας εκατοντάδες προφορικές ιστορίες και αντλώντας από το έργο κοινωνικών ιστορικών και πολιτικών θεωρητικών, ο Έλκινς ανιχνεύει το τόξο της Αυτοκρατορίας μέσα από αιώνες και θέατρα κρίσης. Ως η μόνη αυτοκρατορική δύναμη που παρέμεινε φιλελεύθερη δημοκρατία καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η Βρετανία ισχυρίστηκε ότι ξεχωρίζει από τις αποικιακές δυνάμεις της Ευρώπης με τη δέσμευσή της στο κράτος δικαίου, τις διαφωτισμένες αρχές και την κοινωνική πρόοδο στις αποικίες της. Ο Έλκινς υποστηρίζει ότι η χρήση συστηματικής βίας από τη Βρετανία δεν ήταν καλύτερη από αυτή των αντιπάλων της. Οι Βρετανοί ήταν απλώς καλύτεροι στο να το κρύψουν.
Περισσότερο από μισό αιώνα αφότου η Βρετανική Αυτοκρατορία εισήλθε στην τελική της φάση, οι ιστορικοί απέχουν πολύ από το να έχουν πλήρη εκτίμηση της σφαγής που τυλίχθηκε από την ομιλία του ιεροκήρυκα του και, αργότερα, από τις φωτιές των διοικητών καθώς ετοιμάζονταν για το τελευταίο σκάφος που θα φύγει. Η πιο πλούσια αίσθηση που έχουμε για ζημιά αποικιών τείνει να εμφανίζεται σε περιφερειακά σιλό. Ο Έλκινς τους συνδέει πεισματικά, μετακινούμενος από τη Νότια Αφρική στην Ινδία, από την Ιρλανδία στην Παλαιστίνη, στη συνέχεια στη Μαλαισία, την Κένυα, την Κύπρο και το Άντεν, αποκαλύπτοντας ένα μοτίβο ορατό μόνο μακροπρόθεσμα. Ενώ ο στρατός και η αστυνομία διέσχιζαν την Αυτοκρατορία, διαδίδοντας τεχνικές καταστολής παντού, τα ανώτερα στελέχη σπάνια ενέκριναν τέτοια βία. Αντίθετα, ξανά και ξανά, του έδιναν την πλήρη ισχύ του νόμου, ενθαρρύνοντας ακόμη περισσότερη βαρβαρότητα.
Είναι εκπληκτικό να θυμόμαστε ότι όχι πολύ καιρό πριν, διαπρεπείς ιστορικοί αποδέχθηκαν τις εικόνες του τέλους της αυτοκρατορίας που προβάλλονταν σε προπαγανδιστικά ειδησεογραφικά ρεελάκια - οι γενικοί κυβερνήτες με φτερωτά κράνη και λευκούς με άμυλο προσκαλούσαν ευγνώμονες ιθαγενείς στο βήμα. «Δεν υπάρχει σχεδόν καμία μάχη», κατέληξε ο ιστορικός του Κέιμπριτζ Τζον Γκάλαχερ, ένας από τους παλιούς φρουρούς που έχει στο στόχαστρό του ο Έλκινς. Αντιτείνει ότι η πρακτική της ανατίναξης Ινδών λαϊκών από κανόνια μετά την εξέγερση του 1857, η σφαγή με πολυβόλο Μαχδιστών στη δεκαετία του 1890, η χρήση στρατοπέδων συγκέντρωσης στους Πολέμους των Μπόερ, η σφαγή ειρηνικών διαδηλωτών στο Αμριτσάρ, οι δολοφονίες αντιποίνων και οι λεηλασίες αστική περιουσία στην Ιρλανδία: όλη αυτή η αγριότητα που προκλήθηκε από το κράτος προερχόταν από τη Βρετανική Αυτοκρατορία.
Στην αφήγηση του, τα βρετανικά παραστρατιωτικά στελέχη, πολλά από τα οποία εκπαιδεύτηκαν από τους Tudor Toughs, αποτέλεσαν τη βάση μιας ολοένα και πιο βίαιης κυρίαρχης κουλτούρας που προσπαθούσε να επανακτήσει τον έλεγχό της στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Αυτοκρατορία χρειαζόταν αποικιακούς πόρους για να ανοικοδομήσει ένα εξαντληθεί η οικονομία και να ενισχυθεί μια φθίνουσα γεωπολιτική κατάσταση.
Αναλύουμε εσφαλμένα το τέλος της αυτοκρατορίας, λέει ο Elkins, επειδή η παλιά φιλελεύθερη αυτοκρατορική ιστοριογραφία επικεντρωνόταν περισσότερο στην υψηλή πολιτική – τα στρατεύματα αυτού που ο Gallagher και η ομάδα του αποκαλούσαν «επίσημο μυαλό» – παρά σε πράξεις στο πεδίο.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό, προτείνει, δεν είναι το πόσο οι άνθρωποι στο Whitehall απέτυχαν να κατανοήσουν το χάος σε επίπεδο λιανικής, αλλά πόσο πολύ είναι οι δράστες του. Ο Έλκινς βασίζεται στο έργο των Uday Singh Mehta, Karuna Mantena και άλλων θεωρητικών που υποστηρίζουν ότι ο βρετανικός φιλελευθερισμός, παρ' όλη την ομιλία του για καθολικές ελευθερίες, εξυπηρετούσε τους σκοπούς της αυτοκρατορίας εκλογικεύοντας την κυριαρχία του σε άλλους λαούς. (Οι μαθητές της αποικιοκρατίας, με τα πολιτικά τους παντελόνια, χρειάζονταν αυστηρή εκπαίδευση πριν μπορέσουν να κερδίσουν τις ελευθερίες τους.) Πράγματι, ο κύριος λόγος που η Βρετανική Αυτοκρατορία μπόρεσε να συντηρηθεί για περισσότερους από δύο αιώνες, υποστηρίζει, είναι ότι το βρετανικό μοντέλο κρατικής βίας ήρθε τυλιγμένο σε αυτό το «βελούδινο γάντι» της φιλελεύθερης μεταρρύθμισης.
Προσθέστε στη μακροζωία του ένα ασυναγώνιστο παγκόσμιο αποτύπωμα, και η βαρετή κληρονομιά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας μπορεί κάλλιστα να ήταν πιο βαθιά και πιο διάχυτη από αυτή οποιουδήποτε άλλου σύγχρονου κράτους. Ο βρετανικός φιλελεύθερος ιμπεριαλισμός, δεδομένης της κλίμακας της ζημιάς που έχει προκαλέσει από γενιά σε γενιά, είχε πιο κακόβουλη επιρροή στην παγκόσμια ιστορία από τον ναζιστικό φασισμό; Αυτή είναι μια ερώτηση που θέτει εμμέσως το νέο βιβλίο του Έλκινς. Και το πρώτο του βιβλίο, το βραβευμένο με Πούλιτζερ « Imperial Reckoning » (2005), είναι ένα μάθημα για το πώς να μην απορρίπτετε τις ενοχλητικές αφαιρέσεις πολύ γρήγορα.
Όταν ο Βρετανός διανοούμενος από το Τρινιδά CLR James συλλογίστηκε στα γεράματά του την καθιερωμένη αφήγηση για την επανάσταση της Αϊτής εναντίον των Γάλλων, επέκρινε τον εαυτό του ότι βασιζόταν υπερβολικά σε λευκούς μάρτυρες. Αν είχε δουλέψει λίγο πιο σκληρά, σκέφτηκε, μπορεί να είχε ανακαλύψει περισσότερες προοπτικές της Αϊτής. Πολλά από αυτά που καταλαβαίνουμε σήμερα σχετικά με την εμπειρία των αποικιακών υποκειμένων εξακολουθούν να περνούν από λευκά, δυτικά μάτια, συχνά από αυτά των κυβερνώντων διοικητών, των ιεραπόστολων και των ταξιδιωτών. Το «Imperial Reckoning» έχει κάνει το καθήκον του για να διορθώσει αυτή τη μεγάλη ανισορροπία στην ιστοριογραφία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Εξετάζει μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους στη βρετανική αποικιακή ιστορία: την καταστολή μιας εξέγερσης της δεκαετίας του 1950 ενός υπόγειου εθνικιστικού κινήματος της Κένυας, του Μάου Μάου, του οποίου το όνομα έγινε αργότερα συνώνυμο με την ιθαγενή βαρβαρότητα.
Ο Έλκινς, ο οποίος εργάστηκε σε αρχεία της Βρετανίας και της Κένυας ως νεαρός λόγιος, παρατήρησε κενά στην τήρηση αρχείων από αυτήν την περίοδο, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι Βρετανοί είχαν διαλέξει τα αρχεία. Μερικά ενοχοποιητικά έγγραφα είχαν διασωθεί, ωστόσο, και άρχισε να συλλέγει στοιχεία ότι οι Βρετανοί είχαν κρατήσει πολύ περισσότερους από τους ογδόντα χιλιάδες Κενυάτες που είχαν προηγουμένως αναγνωρίσει, και ότι μία από τις τακτικές που χρησιμοποιούσε η Αυτοκρατορία ενάντια στους Μάου Μάου ήταν τα βασανιστήρια, καθαρά και απλός. («Με ελάχιστες εξαιρέσεις», διαβάζει μια αναφορά που βρήκε, «οι τρόφιμοι είναι ο τύπος που κατανοεί και ανταποκρίνεται στη βία». χτυπημένο Subarus – που τελικά έφερε στο φως τις οδυνηρές μαρτυρίες τριακοσίων περίπου επιζώντων της εκστρατείας κατά του Μάου Μάου.
Στο "Imperial Reckoning", ο Elkins κινήθηκε επιδέξια μεταξύ προφορικής και αρχειακής ιστορίας για να περιγράψει μια βρετανική στρατηγική κράτησης, ξυλοδαρμού, πείνας, βασανιστηρίων, καταναγκαστικής εργασίας, βιασμού και ευνουχισμού, σχεδιασμένη να σπάσει την αντίσταση ενός λαού, των Kikuyu, που, μετά Το να στερηθεί η ιδιοκτησία των Βρετανών και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, να στρατολογηθεί για να πολεμήσει μαζί τους, είχε πολλούς λόγους να αντισταθεί. Το 1957, ένας Βρετανός αποικιακός κυβερνήτης ενημέρωσε τους ανωτέρους του στο Λονδίνο ότι το «βίαιο σοκ» ήταν ο μόνος τρόπος για να σπάσει τους σκληροπυρηνικούς μαχητές, δικαιολογώντας μια βάναυση εκστρατεία που ονομάζεται Operation Progress.
Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνδρες, γυναίκες και παιδιά αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε χωριά με συρματοπλέγματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης σε συνθήκες που ο γενικός εισαγγελέας της αποικίας εκείνη την εποχή χαρακτήρισε «υπενθύμιση ανησυχητικές συνθήκες στη Ναζιστική Γερμανία ή την Κομμουνιστική Ρωσία».
Όταν το βιβλίο του Έλκινς κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ για τη γενική μη λογοτεχνία, ορισμένοι ακαδημαϊκοί σήκωσαν τα φρύδια. πρότειναν ότι είχε δυσφημήσει τους Βρετανούς δημοσιεύοντας αβάσιμους ισχυρισμούς. Άλλοι κριτικοί αμφισβήτησαν τον αριθμό της για τους νεκρούς και αγνοούμενους Μάου Μάου: έως και τριακόσιες χιλιάδες, είπε, με λίγα στοιχεία. Όμως, πτυχές του επιχειρήματός του δικαιώθηκαν το 2011, έξι χρόνια μετά τη δημοσίευσή του, όταν η έρευνά του βοήθησε να γίνει ιστορία.
Εκείνο το έτος, δικηγόροι του Λονδίνου που εκπροσωπούσαν την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Κένυας και ζητούσαν αποζημίωση για ηλικιωμένους Κενυάτες επιζώντες βασανιστηρίων παρουσίασαν τον Έλκινς ως εμπειρογνώμονα, μαζί με τους Βρετανούς ιστορικούς Ντέιβιντ Άντερσον και Χου Μπένετ. Κατά τη διαδικασία ανακάλυψης, η βρετανική κυβέρνηση πιέστηκε να εξηγήσει ένα σημείωμα που περιγράφει λεπτομερώς την αεροπορική μεταφορά εγγράφων από το Ναϊρόμπι.
Μετά από δεκαετίες άρνησης, η κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι μετέφερε μάζες αρχείων από την Κένυα και, σύμφωνα με πληροφορίες, από άλλες τριάντα έξι πρώην αποικίες. Τα αρχεία είχαν κρυφτεί σε μια αποθήκη υψίστης ασφαλείας στο Hanslope Park που το Υπουργείο Εξωτερικών μοιράστηκε με τις βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών. Έγγραφα ήρθαν στο φως που επιβεβαίωσαν βασικές πτυχές της αφήγησης του Έλκινς και των επιζώντων του Μάου Μάου. Σε μια υπόθεση-ορόσημο αποζημιώσεων, 5.200 Κενυάτες που δέχθηκαν βία κατά τη διάρκεια της εξέγερσης επιβλήθηκαν περίπου 3.800 λίρες ο καθένας και η βρετανική κυβέρνηση παραδέχτηκε δημόσια ότι χρησιμοποίησε βασανιστήρια για να ελέγξει την αυτοκρατορία της.
Το «Legacy of Violence», όπως και το προηγούμενο βιβλίο του Elkins, εναλλάσσεται μεταξύ φρικιαστικών λεπτομερειών και ιστορικών και θεματικών πλαισίων. Και, επίσης, μερικές φορές βασίζεται σε αμφίβολα στατιστικά στοιχεία – για παράδειγμα, μια ξεπερασμένη διαπίστωση ότι σχεδόν τα δύο τρίτα του βρετανικού πληθυσμού είναι περήφανοι για τη Βρετανική Αυτοκρατορία. (Μέχρι το 2020, όπως αναφέρει η ίδια η πηγή της Elkins, το ποσοστό αυτό είχε πέσει σε λιγότερο από το ένα τρίτο.) Ωστόσο, μερικά από αυτά που λέει είναι καταστροφικά, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας του πώς οι μαύρες βρετανικές τεχνικές αποστάχθηκαν στην Παλαιστίνη του Μεσοπολέμου, λαμβάνοντας τη μακάβρια φρίκη του ο φιλελεύθερος ιμπεριαλισμός σε άλλο επίπεδο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, μια εξέγερση βρισκόταν σε εξέλιξη στην Παλαιστίνη, η οποία πυροδοτήθηκε από ριζοσπαστικά λαϊκιστικά κινήματα που είχαν αναδυθεί στις πόλεις. Άραβες της υπαίθρου που στερήθηκαν την ιδιοκτησία συνέρρεαν σε αυτές τις αστικές περιοχές καθώς οι σιωνιστικοί οικισμοί επεκτάθηκαν γρήγορα για να φιλοξενήσουν Εβραίους πρόσφυγες από την Ευρώπη.
Για να καταστείλει την εξέγερση, ο αστυνομικός μηχανισμός που είχε βοηθήσει να χτιστεί ο Hughie Tudor αυξήθηκε σε είκοσι πέντε χιλιάδες άνδρες, συμπεριλαμβανομένων δύο μεραρχιών στρατού. (Ο ίδιος ο Tudor, φοβούμενος τις συνεχιζόμενες απειλές θανάτου από τον IRA, είχε αποφασίσει να ζήσει μια πιο ήσυχη ζωή ως έμπορος ψαριών στη Νέα Γη.) Ο Elkins, βασιζόμενος στο πρόσφατο έργο της Laleh Khalili, της Georgina Sinclair και άλλων ιστορικών, δείχνει πώς συγκλίνουν οι αυτοκρατορικές τακτικές αυτή η μαχητική δύναμη.
Από την Ιρλανδία προήλθαν οι παραστρατιωτικές τεχνικές και η χρήση τεθωρακισμένων αυτοκινήτων. από τη Μεσοποταμία, τεχνογνωσία σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς και σφαγές χωριών. από τη Νότια Αφρική, η χρήση των Dobermans για τον εντοπισμό και την επίθεση υπόπτων· από την Ινδία, οι μέθοδοι ανάκρισης και η συστηματική χρήση της απομόνωσης· και, από τα βορειοδυτικά σύνορα του Raj, η χρήση ανθρώπινων ασπίδων για τον καθαρισμό των ναρκών. Όπως θυμάται ένας στρατιώτης για την ανάπτυξη Αράβων αιχμαλώτων: «Αν υπήρχαν νάρκες ξηράς, αυτές ήταν που τις πυροδότησε.
Ήταν ένα βρώμικο κόλπο, αλλά το απολαύσαμε. Άλλες πρακτικές φαίνεται να έχουν αναπτυχθεί από τους Βρετανούς στην Παλαιστίνη: νυχτερινές επιδρομές σε ύποπτες κοινότητες, άμμος εμποτισμένη με λάδι που χώνεται στο λαιμό των ιθαγενών, υπαίθρια κλουβιά για να κρατούν χωρικούς, μαζικές κατεδαφίσεις σπιτιών. Ενώ τελειοποιούσαν τέτοιες τακτικές στους Παλαιστίνιους, προτείνει ο Elkins, οι αξιωματικοί μάθαιναν δεξιότητες που χρησιμοποιήθηκαν καλά όταν αργότερα στάλθηκαν στο Άντεν (στη σημερινή νότια Υεμένη), στη Χρυσή Ακτή, στη Βόρεια Ροδεσία, στην Κένυα και στην Κύπρο. Η Παλαιστίνη ήταν, εν ολίγοις, το κύριο εργαστήριο καταναγκαστικής καταστολής της Αυτοκρατορίας.
Για να νομιμοποιήσουν τη μηχανή ελέγχου στην Παλαιστίνη, οι Βρετανοί χτένισαν για άλλη μια φορά την αυτοκρατορία τους, αυτή τη φορά αναζητώντας τρόπους διασφάλισης της νομικής ατιμωρησίας. Κώδικες έκτακτης ανάγκης εισήχθησαν από την Ιρλανδία, για να επιτρέψουν συλλογικά αντίποινα, κράτηση και καταστροφή περιουσίας, και από την Ινδία, για να επιτρέψουν τη λογοκρισία και την απέλαση. Αν και στρατιωτικοί αξιωματούχοι ζήτησαν στρατιωτικό νόμο στο ένταλμα, ο εισαγγελέας και ο γενικός δικηγόρος στο Λονδίνο απέρριψαν το αίτημα.
Φοβόντουσαν ότι το Στέμμα θα παραχωρούσε την εξουσία στον στρατό και, επιπλέον, τα παλαιστινιακά δικαστήρια θα μπορούσαν κάλλιστα να αντιταχθούν ότι δεν υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση. Μια πιο κομψή λύση ήταν η αύξηση της εξουσίας της πολιτικής εκτελεστικής εξουσίας. Μια διαταγή του 1937 του έδωσε το δικαίωμα να θεσπίσει όλους τους κανονισμούς «που του φαίνονται, κατά την απόλυτη κρίση του, αναγκαίες ή πρόσφορες για τη διασφάλιση της δημόσιας ασφάλειας, την υπεράσπιση της Παλαιστίνης, τη διατήρηση της δημόσιας τάξης και την καταστολή της ανταρσίας, της εξέγερσης και της εξέγερσης. και να διατηρήσει προμήθειες και υπηρεσίες απαραίτητες για τη ζωή της κοινότητας. Τα βρετανικά στρατεύματα και η αστυνομία ήταν επομένως ελεύθερα να λειτουργούν «σχεδόν χωρίς περιορισμούς ή φόβο δίωξης», γράφει ο Έλκινς. Όπως και με το ρεπερτόριο των βασανιστηρίων και της καταστολής, αυτοί οι οδηγοί για την αυτοκρατορική ατιμωρησία θα γίνουν πρότυπα για μελλοντικές εκστρατείες.
Υπερασπιστές της αυτοκρατορίας, όπως ο ιστορικός Niall Ferguson, επιμένουν ότι το κράτος δικαίου αποδείχθηκε το πιο σημαντικό δώρο της Βρετανίας στις αποικίες της όταν, με τον καιρό, κέρδισαν την ανεξαρτησία τους. Κατά την άποψη του Elkins, οι έκτακτες διατάξεις που κατάργησαν το κράτος δικαίου ήταν μια ζωτική κληρονομιά. Οι ανασφαλείς τοπικοί ηγέτες, μερικοί από τους οποίους είχαν επιλεγεί στο Whitehall, δυσκολεύονταν να κυβερνήσουν πολιτικές όπου οι αποικιακές πολιτικές είχαν οξύνει τους κοινωνικούς διαχωρισμούς.
Για να καταπνίξουν την πολιτική αντιπολίτευση, στράφηκαν πρόθυμα στους αποικιακούς κώδικες έκτακτης ανάγκης και στη νομική δολιοφθορά. Για να τους βοηθήσουν να εφαρμόσουν τα μοντέλα, υπήρχαν «αξιωματικοί σύνδεσμοι ασφαλείας»: πράκτορες της MI5, ενσωματωμένοι στις πρώην αποικίες, οι οποίοι κατεύθυναν τα εισερχόμενα εθνικιστικά στελέχη σε μεθόδους συλλογής πληροφοριών, ανάκρισης και εσωτερικής ασφάλειας. Οι ηγέτες της Γκάνας, αμέσως μετά την ανεξαρτησία της χώρας τους το 1957, δανείστηκαν από τους βρετανικούς νόμους προληπτικής κράτησης το δικαίωμα να κρατούν πολίτες για πέντε χρόνια χωρίς δίκη. Στη δεκαετία του 1960, οι αρχές της Μαλαισίας, βασισμένες στο βρετανικό μοντέλο, θέσπισε νόμους που επέτρεπαν στους υπόπτους να κρατούνται επ' αόριστον. Στη δεκαετία του 1970, οι Ινδοί ηγέτες χρησιμοποίησαν τις αποικιακές εξουσίες έκτακτης ανάγκης που κατοχυρώθηκαν στο σύνταγμά τους για να λογοκρίνουν τον Τύπο, να φυλακίσουν την πολιτική αντιπολίτευση, να εκκενώσουν αστικές φτωχογειτονιές και ακόμη και να στειρώσουν τους κατοίκους τους.
Αλλά είναι στην Παλαιστίνη μετά την εντολή που η κληρονομιά της αυτοκρατορικής βίας ήταν πιο διαρκής. Οι Βρετανοί είχαν εξασφαλίσει την κυριαρχία τους στην επικράτεια εκδίδοντας γραμμάτια υπόσχεσης σε πολλούς διεκδικητές: στις αραβικές ελίτ προσφέρθηκε η προοπτική ενός ανεξάρτητου βασιλείου ή έθνους. οι Σιωνιστές, η προοπτική μιας εθνικής κατοικίας. τους ευρωπαίους συμμάχους, την προοπτική διχασμού.
Με τη γη της τριπλής επαγγελίας και τους λαούς της να παίζουν ο ένας εναντίον του άλλου αλλάζοντας τις βρετανικές πολιτικές, οι επερχόμενοι κύκλοι βίας και καταστολής είχαν υποτιμηθεί. Λίγο μετά την ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών το 1947 που μοίρασε την εντολή σε εβραϊκά και αραβικά κράτη, οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας άρχισαν να μιμούνται βρετανικές μεθόδους, που κυμαίνονταν από τη δολοφονία αμάχων μέχρι την καταστροφή ολόκληρων χωριών. Το 1952, μια βρετανικά ελεγχόμενη εταιρεία που εξήγαγε ποτάσα και άλλα ορυκτά από τη Νεκρά Θάλασσα –της οποίας η τεράστια αξία είχε εξυμνήσει στον Τσόρτσιλ ο Hughie Tudor– πέρασε αθόρυβα υπό τον έλεγχο της ισραηλινής κυβέρνησης. Το 1969, όταν η ισραηλινή πρωθυπουργός Γκόλντα Μέιρ υποστήριξε ότι «οι Παλαιστίνιοι δεν υπήρχαν», επιβεβαίωνε, κατά κάποιο τρόπο, τη διαγραφή της αναγνώρισης και των δικαιωμάτων που είχε θέσει σε κίνηση η Βρετανική Αυτοκρατορία πριν από μισό αιώνα.
Ωστόσο, το "Legacy of Violence" προχωρά περισσότερο από το να περιγράφει λεπτομερώς τις φθορές της αυτοκρατορίας. έχει να προωθήσει μια ευρύτερη θέση, σχετικά με την εξαιρετική ανθεκτικότητα του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού. Η δοκιμασία αυτής της διατριβής πρέπει να είναι η ικανότητά της να εξηγεί όχι μόνο πώς άντεξε η Αυτοκρατορία, αλλά και πώς τελείωσε. Και εδώ είναι που ο λογαριασμός του Elkins αντιμετωπίζει προβλήματα.
Μεγαλώνοντας στις μετααποικιακές πολιτείες της Κένυας, της Σενεγάλης και της Ινδίας, μια από τις σταθερές άκουγε συγκινητικές ιστορίες για τους «πατέρες του έθνους» στο κρατικό ραδιόφωνο.
Αργότερα, συναντώντας μελέτες που αντανακλούσαν το επιχείρημα του Gallagher ότι η αποαποικιοποίηση «γενικά δεν ήταν μια νίκη που κερδήθηκε από μαχητές της ελευθερίας», έφτασα να σκεφτώ τη δημιουργία εθνικιστικών μύθων με πιο ψυχρό μάτι. Ένα πιο ψυχρό μάτι, αλλά ποτέ εντελώς: Ήταν πραγματικά τόσο ατάραχο αυτό που είχε αποκαλέσει ο Gallagher το μεγάλο πλοίο της αυτοκρατορίας, αναρωτήθηκα, που βυθίστηκε «χωρίς αγωνία» με δική του εντολή; Οι πράξεις αυτών των τοπικών ηρώων οδήγησαν μόνο στο τίποτα;
Έτσι, με συγκίνησε όταν ο Έλκινς, στις πρώτες σελίδες του, λέει ότι η ιστορία του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού είναι «επίσης μια ιστορία απαιτήσεων από τα κάτω». Ένα ζωντανό κεφάλαιο επικεντρώνεται στον CLR James, τον George Padmore και άλλους μαύρους αντιαποικιακούς ριζοσπάστες των δεκαετιών του 1930 και του 1940, οι οποίοι εξέθεσαν τις υποκρισίες της αυτοκρατορίας σε ρήξη πεζογραφίας. Ακολουθεί επίσης Κύπριους ακτιβιστές της δεκαετίας του 1950 καθώς συνεργάστηκαν με Έλληνες δικηγόρους και το Κίνημα Αποικιακής Ελευθερίας με έδρα το Λονδίνο για να τραβήξουν τη διεθνή προσοχή σε μια βρετανική εκστρατεία δολοφονιών και βασανιστηρίων. Αλλά ο Έλκινς αποφασίζει ότι τελικά αυτές και άλλες μη βίαιες προκλήσεις από τα αποικιακά υποκείμενα και τους συμμάχους τους σε όλο τον κόσμο «έκαναν ελάχιστα για να μεταβάλουν την κυριαρχία του καταναγκασμού σε όλο τον κόσμο».
Για αυτήν, όλες αυτές οι προσπάθειες ήταν καταδικασμένες να είναι ανίκανες, επειδή είναι πεπεισμένη για την ικανότητα του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού να απορροφά και να εξουδετερώνει την κριτική – κάτι που δεν μπορούσαν να κάνουν πιο εύθραυστες ιδεολογίες όπως η ναζιστική Lebensraum. Οι αποικιακοί υπήκοοι της Βρετανίας διαμαρτυρήθηκαν, τέθηκαν ερωτήσεις στο Κοινοβούλιο, διατάχθηκαν έρευνες, εκτυπώθηκαν και αρχειοθετήθηκαν εκθέσεις και, στο τέλος, εμφανίστηκαν κατασταλτικές ικανότητες με μέτρια δύναμη. Ο φιλελεύθερος ιμπεριαλισμός, σύμφωνα με τον Έλκινς, ήταν επομένως ένας ιστός που αυτοεπισκευαζόταν και συνεχώς επεκτεινόταν. Όταν η θεωρία του τον στριμώχνει σε μια αφήγηση της τελικής κατάρρευσης της αυτοκρατορίας, βασισμένη σε πολιτικούς υπολογισμούς σχετικά με το πότε πρέπει να εγκαταλείψει την εξουσία και αντί να αναζητήσει επιρροή, είναι σαν να επέστρεψαν τα φαντάσματα της αυτοκρατορικής ιστορίας που είχε βάλει σκοπό να νικήσει. να κατοικήσει το βιβλίο της.
Η ιστορία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στον 20ο αιώνα είναι επίσης μια ιστορία αναγκαστικής ανάκλησης. Δυστυχώς, η ιατροδικαστική ικανότητα που εφαρμόζει ο Έλκινς στα ενκαρναδινικά νύχια της αυτοκρατορίας είναι λιγότερο εμφανής όταν πρόκειται για τις εθνικιστικές τακτικές που, δεκαετία μετά από δεκαετία, βοήθησαν να χαλαρώσουν οι λαβές τους. Όπως σημειώνει ο Lee Kuan Yew, ο οποίος εργάστηκε για να απωθήσει τους Βρετανούς στη Σιγκαπούρη, ένας τρόπος για τους αδύναμους να αμφισβητήσουν τους ισχυρούς ήταν να γίνουν ένας δηλητηριώδης σκορπιός: «τσιμπάνε». Το 1930, ο Γκάντι ξεκίνησε την Salt Satyagraha με μια εικοσιπενταήμερη πορεία για να διαμαρτυρηθεί για τον φόρο που επιβλήθηκε από το βρετανικό μονοπώλιο αλατιού – ένα λαμπρό κομμάτι αντιπροπαγάνδας που δεν αναφέρεται σε αυτό το βιβλίο. Στον απόηχο αυτής της μη βίαιης μαζικής κινητοποίησης, υπό το βλέμμα του διεθνούς Τύπου, οι Βρετανοί περιορίστηκαν στη βία που μπορούσαν να αναπτύξουν στην Ινδία.
Όπως λέει ο Elkins, οι προσεγγίσεις του Γκάντι ήταν αναποτελεσματικές επειδή η μόνη γλώσσα που η αυτοκρατορία καταλάβαινε πραγματικά ήταν η βία. Αναφέρει εκτενώς πώς Σιωνιστές όπως ο Menachem Begin και ο Irgun του, έχοντας εκπαιδευτεί από κληροδόχους Tudor στην ανάπτυξη του τρόμου, χρησιμοποίησαν επιθέσεις και δολοφονίες για να εκδιώξουν τους Βρετανούς. Οι αποικισμένοι λαοί στην Αφρική και αλλού εξάλειψαν τη μη βία λιγότερο γρήγορα. Ανεξάρτητα από το πόσο σταδιακή ή έμμεση πρόοδος φαινόταν εκείνη την εποχή, το οικονομικό κόστος ή το κόστος φήμης της αυτοκρατορίας θα μπορούσε να αυξηθεί πέρα από αυτό που ήταν υποφερτό.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, στο νοτιοανατολικό αφρικανικό προτεκτοράτο της Nyasaland (τώρα Μαλάουι), το Αφρικανικό Κογκρέσο Nyasaland χρησιμοποίησε τακτικές μη συνεργασίας για να διαμαρτυρηθεί για την ομοσπονδία που ιδρύθηκε από τους Βρετανούς ηγεμόνες με τη Νότια και Βόρεια Ροδεσία που κυριαρχούνταν από λευκούς αποίκους. Οι Βρετανοί κήρυξαν κατάσταση έκτακτης ανάγκης και σκότωσαν περίπου 50 Αφρικανούς – φρικαλεότητες στις οποίες οι επιζώντες προσπάθησαν να επιστήσουν την προσοχή του κόσμου. Οι Βρετανοί ωθήθηκαν να διερευνήσουν την ανάγκη επιβολής κατάστασης έκτακτης ανάγκης, με αποτέλεσμα την έκθεση του δικαστή Πάτρικ Ντέβλιν. Η πίστη του Έλκινς στην οιονεί φουκωτική θεωρία του για τον φιλελεύθερο ιμπεριαλισμό, ως παγκόσμιο δίκτυο εξουσίας, τον οδηγεί να υποβαθμίσει τον αντίκτυπο της έκθεσης. Αλλά αυτό δεν μάζευε σκόνη σε ένα ράφι. Εβδομάδες αφότου η έκθεση Devlin κατηγόρησε την αποικιακή κυβέρνηση ότι διοικεί ένα «αστυνομικό κράτος», οι εκπρόσωποι της Γκάνας ανέφεραν το σκληρό εύρημα στον ΟΗΕ, καθώς συγκεντρώθηκε η ώθηση για ένα ιστορικό ψήφισμα: μια επίσημη έκκληση στο τέλος της αποικιοκρατίας. Τα επόμενα πέντε χρόνια, οι Βρετανοί αποχώρησαν από έντεκα αποικίες, συμπεριλαμβανομένης της Nyasaland.
Αν και ο Έλκινς περιστασιακά αναφέρεται στην ποικιλία της αυτοκρατορίας και των «καλειδοσκοπικών διαδικασιών», η αναζήτησή του για μια ενοποιητική θεωρία τον οδηγεί σε σημαντικές διακρίσεις στη διακυβέρνηση πολύ διαφορετικών αποικιακών περιοχών - μερικά λιμάνια υπερπληθυσμένων συνθηκών, άλλα αραιή ενδοχώρα, μερικά με πληθυσμούς εποίκων. άλλα κτήματα που αποκτήθηκαν τον 18ο αιώνα και άλλα τον 20ο. Θέτει την παρουσία ενός «αποικιακού κράτους» – επιβολής της τάξης και διανομέα της βίας στις διάφορες δικαιοδοσίες της αυτοκρατορίας – και όμως η ικανότητα να ασκεί και να ελέγχει τη βία κάθε άλλο παρά ομοιόμορφη. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η εξέγερση των Αράβων, οι εργάτες φυτειών και εργοστασίων ξεσηκώθηκαν στην Τζαμάικα, των οποίων οι μπανάνες και η ζάχαρη είχαν μεγαλύτερη αξία από την ποτάσα της Παλαιστίνης. Στην αρχή, πιστοί στη μορφή, οι Βρετανοί σκότωσαν τους αγωνιστές της αντίστασης, αλλά όταν οι διαδηλώσεις εντάθηκαν, η Αυτοκρατορία δεν απελευθέρωσε τους Ντόμπερμαν και δεν κατέστειλε τους εργάτες. Αντίθετα, η Βρετανία άρχισε να κάνει παραχωρήσεις. Έξι χρόνια αργότερα, οι Τζαμαϊκανοί είχαν αποκτήσει καθολική ψηφοφορία, και έγιναν μια από τις πρώτες βρετανικές αποικίες που επωφελήθηκαν πλήρως από τη χειραφέτηση. Ο Hughie Tudor ήταν ένα από τα πρόσωπα της αυτοκρατορίας. είχε κι άλλους.
Μέχρι τη στιγμή που η Έλκινς εξετάζει την περίπτωση του Άντεν, την οποία προσδιορίζει ως το καταληκτικό σημείο του μεγάλου τόξου της αυτοκρατορικής βίας μετά το 1945, φαίνεται να έχει χάσει την ενέργεια να εισαγάγει μια άλλη αποικία στον πολύχρωμο ιδεολογικό της μηχανισμό: το λιμάνι της πόλης, με τον αιώνα του. του αποικισμού και της οριστικής ανατροπής του, μελετάται σε μία μόνο παράγραφο. Ίσως τέτοιες μεγάλες θεωρίες της αυτοκρατορικής εξουσίας δεν χρειάζεται να ενταχθούν στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Ακριβώς όπως η φύση της αποικιακής διακυβέρνησης διέφερε ανάλογα με το χρόνο και τον χώρο, το ίδιο και ο φιλελευθερισμός, η «δυσπιστία» του οποίου είναι εξίσου αβίαστη στο βιβλίο του Έλκινς, όσο και στην αυτοκρατορία. Τα ρεύματα του φιλελευθερισμού έχουν αγκαλιάσει ή έχουν συμβιβαστεί με τον πατερναλισμό, τον ρατσισμό και τον αυταρχισμό, βοηθώντας στην παροχή πνευματικής κάλυψης για αφάνταστη σκληρότητα. Ωστόσο, οι φιλελεύθερες φιλοσοφίες ανέπτυξαν επίσης ιδέες αυτονομίας, ατομικότητας και συλλογικής αυτονομίας που, με τη σειρά τους, έσπειραν αρχές νομιμότητας που στρατολόγησαν οι αντιαποικιακοί στοχαστές και ακτιβιστές στον σκοπό τους. Εν μέσω αποικιακής συγκατάβασης για την πολιτισμική επάρκεια των λαών τους, προσπάθησαν να διδάξουν στους δυτικούς φιλελεύθερους ομολόγους τους να φαντάζονται την πολιτική με πραγματικά οικουμενικούς όρους.
Στο βιβλίο του Elkins, ωστόσο, οι συνεισφορές διανοουμένων όπως ο Tagore και ο Yeats είναι αξιοσημείωτες μόνο ως «ιστορίες πόνου και ανθεκτικότητας», όπως οι Ngũgĩ wa Thiong'o και Josiah Mwangi Kariuki εκτιμώνται για τις «ιστορίες πόνου και ανθεκτικότητας». εμπειρία του πόνου από πρώτο χέρι. Μπορεί να είναι δύσκολο να αποτινάξουν τα ριζωμένα τεκμήρια, ακόμη και για τους αυτοαποκαλούμενους «ρεβιζιονιστές» ιστορικούς της αυτοκρατορίας, και ένα από αυτά τα τεκμήρια περιλαμβάνει τον καταμερισμό της πνευματικής εργασίας. Η κρίση για τις ιδέες και τις ενέργειες που είχαν σημασία στη δημιουργία της ιστορίας θεωρείται προνόμιο του επαγγελματία, γενικά δυτικού, ιστορικού. Η πρώτη δουλειά των αποικιακών υποκειμένων, γι' αυτούς τους ιστορικούς, είναι να έχουν καταθέσει: το καθήκον τους, σύμφωνα με την αφήγηση του Έλκινς, είναι να γράφουν «τρομακτικά κατηγορητήρια» που αφήνουν «ένα ίχνος αποδεικτικών στοιχείων» για εκείνη και τους συναδέλφους του να μπορούν να τα ακολουθήσουν.
Προς το τέλος του "Legacy of Violence", ο Elkins επιστρέφει στην εκστρατεία για να αποδώσει δικαιοσύνη στα θύματα του Μάου Μάου στα δικαστήρια του Λονδίνου, περιγράφοντας μια κορυφαία στιγμή που, μετά τη δουλειά του στα υψίπεδα της Κένυας για να ανακτήσει τις ιστορίες των επιζώντων, βοήθησε να αποκαλυφθούν στον κόσμο «το κάτω μέρος του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού». Για να τονίσει τι αντιμετώπισε σε αυτή την προσπάθεια ανάκαμψης, επικαλείται, όπως κάνει συχνά, μια φράση από τον πρώτο ηγέτη της Κένυας, Jomo Kenyatta: «Ας συμφωνήσουμε ότι δεν θα αναφερθούμε ποτέ στο παρελθόν. «Περίεργα, ωστόσο, αποτυγχάνει να αναγνωρίσει ότι, λίγο αφότου ειπώθηκαν αυτά τα λόγια, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και πολίτες της Κένυας ξεκίνησαν μια προσπάθεια δεκαετιών για να ξεπεράσουν το βρετανικό εμπόδιο και να ανασυνθέσουν την ιστορία της αποικιακής κυριαρχίας του έθνους. Η ανάμνηση δεν ήταν μόνο το βάρος του λευκού. Οι βετεράνοι και οι πρώην κρατούμενοι του Μάου Μάου αναπαρήγαγαν επίσης το παρελθόν τους, προσπαθώντας να θεωρηθούν απλοί θεατές του πώς διαμορφωνόταν η ιστορία τους. Αν και το κίνημα απαγορεύτηκε από καιρό από την κυβέρνηση, μια μελέτη του ιστορικού Wunyabari O. Maloba σημείωσε ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, τα πρώην μέλη συγκέντρωναν στοιχεία για να αντιμετωπίσουν τις αφηγήσεις που παρήγαγαν μελετητές. Σύντομα υπήρχαν σχεδόν διακόσιες ομάδες κοσμικών ιστορικών. Βοηθήθηκαν από αποστάτες πρώην Βρετανούς αξιωματικούς της αποικιοκρατίας όπως ο John Nottingham, ο οποίος είχε παντρευτεί την αδελφή ενός στρατηγού Mau Mau, βοήθησε τον Kariuki να γράψει τα απομνημονεύματά του και εργάστηκε για να συνδέσει τους ακτιβιστές του κινήματος με επαγγελματίες ιστορικούς, συμπεριλαμβανομένου του Elkins.
Μια σωτήρια μεθοδολογική επιταγή του Έλκινς είναι ότι, επειδή τα επίσημα αρχεία είναι αναξιόπιστα, οι ιστορικές πηγές πρέπει να είναι ευρείες και βαθιές. Έτσι, εξεπλάγην που είδα έναν τόσο διορατικό μελετητή να υποβαθμίζει επανειλημμένα τον αντίκτυπο των αντιαποικιακών στοχαστών και ηθοποιών. Καθώς μίλησε για άλλη μια φορά για τον «κοπιαστικό» αγώνα της στην Κένυα, ενώ αιωρούνταν επίσης πάνω από τον ευρύτερο αγώνα ενός αποικισμένου λαού να ρίξει φως στη δική του ιστορία, θυμήθηκα τις συγκινητικές ιστορίες ηρώων της παιδικής μου ηλικίας – ιστορίες που, όπως Ο Elkins μας υπενθυμίζει ότι δεν χρειάζεται πάντα να λαμβάνονται στο σύνολό τους. Όπως οι ιστορικοί από τους οποίους αντλεί έμπνευση, έχει προσθέσει μια σημαντική διάσταση στη μερική μας ακόμα κατανόηση του σαδισμού και της υποκρισίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ενώνοντας τους μυθιστοριογράφους και τους θεατρικούς συγγραφείς που, όπως λέει, υπενθύμισαν στον κόσμο «ότι οι εναλλακτικές αφηγήσεις είναι θαμμένες κάτω από τα ερείπια της εξουσίας». Ωστόσο, οι υπεραπλουστευμένες θεωρίες είναι οι ίδιες επιρρεπείς στο να θάψουν άλλες ιστορίες. Η αντιαισθητική αλήθεια είναι ότι η φιλελεύθερη σκέψη υπήρξε πηγή καταστολής και αντίστασης, και οι θεωρίες της αυτοκρατορικής εξουσίας που είναι ανυπόμονες με αυτήν την ασάφεια μπορεί να μην ανταποκρίνονται.
EUROBANG. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου