Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων που δημιουργήθηκε το 1945, μετά την ήττα του Τρίτου Ράιχ , πρόκειται να τελειώσει. Τούτου λεχθέντος, το 2024, είναι αυτονόητο ότι το τέλος μιας γεωπολιτικής εποχής μπορεί να μοιάζει με την αγωνία ενός ανθρώπου: πάσχοντας από μια ανίατη ασθένεια.
Mοιάζει με έναν κακό ασθενή που, μακριά από το να αναγνωρίζει τον επικείμενο θάνατο, χρησιμοποιεί τον τελευταίο του δύναμη να κάνει δυστυχισμένους αυτούς που ζουν μαζί του και έτσι σκορπίζει την πνοή του θανάτου σε όλο το περιβάλλον του. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην άρρωστη Δύση.
Η αυτοκρατορία των Γιάνκι πέτυχε να εφαρμόσει την παγκόσμια τάξη της το 1945, την Pax Americana της, αλλά το έκανε ατελώς και με ένα σημαντικό αντίβαρο: τον κομμουνισμό. Ήταν η Σοβιετική Ένωση που πραγματικά απελευθέρωσε την Ευρώπη από τον εθνικοσοσιαλιστικό και φασιστικό τρόμο. Ήταν αυτή η «κομμουνιστική αυτοκρατορία» που κατάφερε να συγκεντρώσει πολλές χώρες στη διαδικασία της αποαποικιοποίησης και της χειραφέτησης, δημιουργώντας έτσι μια Δεύτερη Παγκόσμια Τάξη που αντιμετώπισε τις καθολικές διεκδικήσεις των Γιάνκηδων. Το σοβιετικό κομμουνιστικό καθεστώς επέδειξε μια τιτάνια ικανότητα να αμυνθεί ενάντια στη μεγαλύτερη αγγλοαμερικανική επιθετικότητα το 1945 ή λίγο αργότερα. Αφού θυσίασε εκατομμύρια ζωές Ρώσων, Σλάβων από άλλες χώρες και ανθρώπων άλλων ασιατικών εθνοτήτων που συνδέονται με τη Ρωσία, η ΕΣΣΔ δεν ήταν καθόλου διατεθειμένη να επιτρέψει στον εαυτό της να εισβάλει και να αποικιστεί από τις αγγλοσαξονικές δυνάμεις.
Με τεράστιο κόστος σε ζωές και ελευθερίες, οι Σοβιετικοί ξέφυγαν από τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια άμεση συνέχεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενός πυρηνικού πολέμου που είχε ήδη απεικονιστεί στο μυαλό των δυτικών σχεδιαστών, ακόμη και πριν ο Χίτλερ δεν παρεκκλίνει από το μονοπάτι και οι Γερμανοί παραδόθηκε. Μόλις ηττήθηκε ο ναζισμός, ο κομμουνισμός έπρεπε να νικηθεί, ακόμη και με τίμημα την καταστροφή της «γηραιάς ηπείρου». Η Ρωσία, η αιώνια και αγία Ρωσία που βαφτίστηκε και ενισχύθηκε στην ΕΣΣΔ, μας απελευθέρωσε από αυτήν.
Αλλά από αυτήν την ιστορία, δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι οι ιδεολογικές εκτιμήσεις ήταν η προτεραιότητα. Στη γεωπολιτική επιστήμη, η ιδεολογία ως παράγοντας ικανός να ενισχύσει συμμαχίες ή να χαράξει πολεμικά μέτωπα είναι ακριβώς αυτός, ένας παράγοντας. Αυτός ο παράγοντας «ενεργοποιείται» σε σύνθεση με άλλους, και από την ιδιαίτερη ιστορική, οικονομική και πολιτική διαμόρφωση της στιγμής, η ιδεολογία κινητοποιείται και είναι αιτιώδης δύναμη, αφενός, ή είναι μια ρητορική που μπορεί να ξεχαστεί ή μάλλον, διαμορφωμένο, από την άλλη πλευρά.
Στην αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και κατά τη διάρκεια ενός μέρους της ανάπτυξής του, ο ρόλος των μεγάλων αμερικανικών πολυεθνικών εταιρειών που υποστήριζαν τους «ολοκληρωτές» Χίτλερ και Στάλιν ήταν διαβόητος. Σε σημείο που δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ιστορία «ολοκληρωτισμού» χωρίς να συμπεριλάβουμε τη συγκεκριμένη έννοια στη γενική πορεία της ιστορίας του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός, και ιδιαίτερα ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός στην αγγλοσαξονική εκδοχή του, είναι το επεξηγηματικό κλειδί που εξηγεί –σε ουσιαστικά σημαντικό μέρος– αυτά τα καθεστώτα που, μόλις ξέσπασε η σύγκρουση, δαιμονοποιήθηκαν γρήγορα αφού πληρώθηκαν σε δολάρια.
Οι τρομεροί δαίμονες που ήταν οι «καφέ» και οι «κόκκινοι», που κατέστρεψαν την Ευρώπη και συνέτριψαν τις δυτικές ελευθερίες, σύμφωνα με τις θεωρίες αυτής της τόσο δραστήριας φιλοσοφικής Ντίσνεϋλαντ από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, χρειάζονταν επίσης πετρέλαιο και χρηματοδότηση από τους ίδιους τους Δυτικούς , χθες σαν σήμερα, επαναλάβετε την ιστορία του μαθητευόμενου μάγου. Χθες τάισαν τους καφέ και τους κόκκινους, σήμερα ταΐζουν τους τζιχαντιστές.
Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι οι δύο υποτιθέμενοι εκπρόσωποι του μη δυτικού ολοκληρωτισμού του 20ού αιώνα, ο Χίτλερ και ο Στάλιν, ήταν εξίσου εταίροι και σύμμαχοι μεταξύ τους όταν τους βόλευε, και έπαψαν να είναι τέτοιοι όταν προηγουμένως η τρομερή επιδημία του 1939 δεν ήταν πλέον ικανοποιητική. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τους δεσμούς των δύο «τεράτων» με το κεφάλαιο των Yankee. Η ιδεολογία δεν είναι το μόνο που έχει σημασία.
Η κατασκευή του όρου «ολοκληρωτισμός» είναι μέρος του οπλισμού της φιλελεύθερης Δύσης, ένα όπλο εννοιών και όρων τόσο αποτελεσματικό όσο ο αμερικανικός στρατός ή το ίδιο το ΝΑΤΟ. Η Hannah Arendt και άλλοι διανοούμενοι που εξορίστηκαν σε αμερικανικά πανεπιστήμια, Ρώσοι και Γερμανοί διανοούμενοι, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Εβραίοι, «ζούσαν» με εισόδημα που αποκτούσαν με τη μικρή λέξη «ολοκληρωτικός». Δημιουργήθηκαν με βάση καθαρά τυπικά και πολύ αφηρημένα χαρακτηριστικά (λατρεία του ηγέτη, κρατισμός, στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, ενιαίο κόμμα κ.λπ.) τα εθνικοσοσιαλιστικά, φασιστικά, μπολσεβίκικα καθεστώτα κ.λπ. μπήκαν στην ίδια τσάντα, παρά τις διαφορές που ήταν ωστόσο αβυσσαλέες. Αλλά αυτά τα ίδια γενικά και τυπικά χαρακτηριστικά χρησίμευσαν, στην πραγματικότητα, για να κοσμήσουν την αληθινή σημασία της λέξης: ολοκληρωτικός είναι, στην πραγματικότητα, για τους ιδεολόγους που επιδοτούνται από τον Λευκό Οίκο, το Πεντάγωνο και τη CIA, συνώνυμο με ένα ανελεύθερο καθεστώς. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία: αυτό υποδηλώνει ένα μη φιλελεύθερο καθεστώς και δεν υπόκειται στην κυριαρχία των Γιάνκηδων.
Αυτή η συνωνυμία είναι ένα από τα κλειδιά για την ίδρυση και την κατανόηση της Παγκόσμιας Τάξης που γεννήθηκε το 1945 καθώς και για την επανέναρξη του Ψυχρού Πολέμου (ή του ημιτελούς Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου), του πολέμου που ξεκίνησε το 1949, την ημερομηνία ίδρυσης του ΝΑΤΟ. Τελικά, πέρα από τα καθαρά τυπικά χαρακτηριστικά που αναζητούν την ομοιότητα μεταξύ ενός ναζιστικού καθεστώτος και ενός μπολσεβίκικου καθεστώτος, πέρα από τις ιδεολογίες, αυτό που ακριβώς συνελήφθη από όλους τους στοχαστές όπως ο Άρεντ, ο Πόπερ ή οι Φραγκφούρτες, είναι αυτό: μια αρνητική εικόνα του δυτικού καπιταλιστή. καθεστώς, το ίδιο ουσιαστικά ολοκληρωτικό. Οποιαδήποτε παγκόσμια τάξη χρειάζεται αυτή την αρνητική εικόνα για να μπορέσει να ορίσει, να εντοπίσει και να συγχωνεύσει εχθρούς, και οι νέοι κύριοι της Δύσης το έχουν επιτύχει αυτό με εκπληκτική αποτελεσματικότητα.
Μόλις έπεσε η ΕΣΣΔ, και μαζί της το «κόκκινο μπλοκ», όλα σε μια πολύ γρήγορη διαδικασία μεταξύ 1989 και 1991, ο ηγεμόνας της πρώτης πολιτικής θεωρίας, με τους όρους του Ντούγκιν, βρέθηκε χωρίς τη δεύτερη (σοσιαλισμός και κομμουνισμός). Η αυτοκρατορία των Yankee χρησιμοποιεί στη συνέχεια όλο το φιλοσοφικό-πολιτικό της οπλοστάσιο που συσσωρεύτηκε στη μεταπολεμική περίοδο και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: ο φασισμός (τρίτη πολιτική θεωρία) θα πρέπει να είναι η μόνη εναλλακτική στον «ελεύθερο» κόσμο. Είναι τόσο απλό: φιλελευθερισμός ή βαρβαρότητα, και η καθολική βαρβαρότητα είναι ο φασισμός. Όλοι όσοι δεν ήταν εταίροι και φίλοι της αυτοκρατορίας των Γιάνκι θα μπορούσαν να καταλήξουν να λάβουν την περιβόητη ετικέτα του «ολοκληρωτικού». Αυτές ήταν κλειστές κοινωνίες , όπου δεν ίσχυαν οι κανόνες του φιλελεύθερου ευ αγωνίζεσθαι.
Το βλέπουμε τώρα: η ρωσική δημοκρατία, πολυκομματική και με περιοδικές εκλογές, είναι μια «αυτοκρατία» και ο Πούτιν παρουσιάζεται ως νέος τσάρος ή νέος «μικρός πατέρας» (όπως ο Στάλιν). Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας χαρακτηρίζεται επίσης ως ολοκληρωτική και αυταρχική, μια χώρα όπου η κυβέρνηση διεισδύει στην ίδια την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα μέσω ενός Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και άλλων κομμάτων διαφορετικά από το ΚΚΚ, όλα πιστά στο έθνος, σε αντίθεση με αυτό της Ισπανίας. και όπου κανένα από αυτά τα κόμματα δεν έχει τα απαραίτητα κίνητρα για να κερδίσει τις εκλογές και να εργαστεί για λόμπι . Λοιπόν, είναι κι αυτό ολοκληρωτισμός…
Σίγουρα, κάθε πολιτικό σύστημα που έχει αντιμετωπίσει τη βορειοαμερικανική δύναμη, το ΝΑΤΟ και τους κανόνες του παιχνιδιού της «δημοφιλελεύθερης» Δύσης θα επιδείξει βρώμικα και σατανικά ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά όπως διαγιγνώσκονται από τα αρχηγεία των δημοφιλελεύθερων πληροφοριών, αφού αυτή η κατηγορία, υποτίθεται ισαπέχουσα στην Άρεντ ή στους Φραγκφούρτες, καθώς και στις υπόλοιπες ΝΑΤΟϊκές πληροφορίες που εμφανίστηκαν μετά το 1945, χρησιμοποιείται για τα πάντα.
Επί του παρόντος, η Αυτοκρατορία των Γιάνκι και τα όργανά της είναι μια δύναμη που αποσύρεται από πολλά σενάρια, επιθυμώντας να συγκεντρώσει αποθέματα για σύγκρουση με την Κίνα στον Ειρηνικό. Αυτό άφησε την Ευρώπη με γελοία πιόνια που κάνουν διαλέξεις για τον ολοκληρωτισμό με τους ίδιους όρους με τους οποίους η Δύση όρισε μια τέτοια πολιτική κατασκευή. Στο Borrell, ο von der Leyen, ο Macron και οι συν. Βρίσκουμε όλα τα συστατικά: καταστολή της διαφωνίας, λογοκρισία στο Διαδίκτυο, νόθευση εκλογών, δημιουργία ιδεολογικών περιορισμών (Ρωσοφοβία, Νατοισμός, Ατζέντα 2030, προώθηση των μειονοτήτων «ουράνιο τόξο» κ.λπ.). Ολοκληρωτισμός του ίδιου είδους με αυτόν των αντιπάλων του.
Αλλά μπροστά σε αυτά τα γελοία πιόνια, τα οποία μια μέρα θα θυσιάσει η Ουάσιγκτον, υπάρχει ένα ολόκληρο μπλοκ σε κίνηση (δυνατότητα, αφού χρειάζεται ακόμη να ενσωματώσει πολύ περισσότερα) χωρών πολύ διαφορετικών ως προς την παράδοσή τους, το πνευματικό τους κλίμα, τα ιδεολογικά τους συστήματα, που μην σας τρομάζει το sambenito που φαίνεται να θέτει υπό όρους εμάς, τους Δυτικούς, και αυτοί είναι οι BRICS.
Σε τοπικό επίπεδο, για παράδειγμα εδώ στην Ισπανία, υπάρχουν πολλοί στοχαστές που εξακολουθούν να αφήνουν τους εαυτούς τους να υπόκεινται σε αυτό το είδος σκέψης της αστυνομίας που φωνάζει και προσβάλλει στα κοινωνικά δίκτυα: το να θεωρούνται «φασίστας» μπορεί να σημαίνει για ορισμένα δημόσια πρόσωπα ένα είδος κοινωνικού θανάτου, αρκεί το θύμα να είναι ντροπαλό ή να έχει επαρχιώτικη νοοτροπία, για το οποίο το τοπικό περιβάλλον των αναγνωστών είναι προτεραιότητα. Ωστόσο, όταν κάποιος σκέφτεται σε παγκόσμια κλίμακα και ο στοχαστής βλέπει τον ευρύ ορίζοντα του κόσμου, όπου μια «ολοκληρωτική» αυτοκρατορία όπως αυτή των Yankees παρακμάζει και ένας δυνητικά πιο ελεύθερος και πιο ποικιλόμορφος κόσμος προχωρά, το sambenito γίνεται σχεδόν δείκτης τιμής : τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι περνά.
EUROBANG. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
πηγή: Euro-Synergies
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου