Όλα ξεκίνησαν στις 7 Οκτωβρίου 2023, αν θέλουμε να πιστέψουμε ότι το σιωνιστικό vulgate γενικά λαμβάνεται σιωπηρά από τα περισσότερα δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Πριν από τον 7ο ήταν μια περίοδος που όλοι ζούσαν τη μικρή τους ζωή ειρηνικά, οι Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας, δυστυχώς υπό την κυριαρχία της Χαμάς, μια ομάδα αντισημιτών πεινασμένη για εβραϊκό αίμα και οι Εβραίοι (σιωνιστές) στις μικρές πόλεις τους ή χωριά ειρηνικών και εργατικών κοινοτήτων στο κέντρο των οποίων λείπει μόνο η εκκλησία για να μπορεί ο μέσος Γάλλος να την αναγνωρίσει ως δική του.
Η αλήθεια είναι προφανώς αρκετά διαφορετική και αυτό μας το θυμίζει ο Αμερικανός ιστορικός Zachary Foster (αυτός πάλι!). Αυτές οι πόλεις κοντά στη Λωρίδα της Γάζας έχουν ιστορία και αυτή η ιστορία δεν παρεκκλίνει από αυτή της υπόλοιπης σιωνιστικής οντότητας που βασίζεται σε ψέματα, κλοπές και εγκλήματα.
Παρεμπιπτόντως, ο Zachary Foster μας λέει ότι αυτές οι αποικίες ιδρύθηκαν στις 6 Οκτωβρίου σύμφωνα με έναν τρόπο λειτουργίας αρκετά κοντά σε αυτόν που βρίσκουμε ακόμα στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη με τις λεγόμενες «παράνομες» αποικίες, δηλαδή που δεν είναι επίσημα. που σχεδιάστηκαν από τις σιωνιστικές αρχές (από την άποψη του νόμου, οργανωμένες ή όχι από τη σιωνιστική δύναμη, όλες αυτές οι αποικίες είναι παράνομες).
Αυτοί οι οικισμοί για τη μοίρα για τους οποίους καλείται να θρηνήσει η δυτική κοινή γνώμη, είχαν και εξακολουθούν να έχουν μια στρατιωτική λειτουργία που είναι ταυτόχρονα αμυντική, ανθρώπινων ασπίδων και επιθετική και, ως εκ τούτου, σκόπιμα δημιουργήθηκαν άμεση γειτνίαση με τη Λωρίδα της Γάζας. .
Mounadil al Djazaïri
Η προέλευση των ισραηλινών κοινοτήτων επιτέθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2023
από τον Zachary Foster
Γιατί μισή ντουζίνα ισραηλινές πόλεις βρίσκονται τόσο κοντά στη Γάζα;
Οι Be'eri, Nirim, Re'im, Kfar Aza και Nahal Oz δεν εγκαταστάθηκαν τόσο κοντά στη Γάζα τυχαία. Αυτοί οι οικισμοί χτίστηκαν τις δεκαετίες του 1940 και του 1950 για να επεκτείνουν τα σύνορα της Σιωνιστικής κοινότητας, να πάρουν τον έλεγχο περισσότερης γης και να χρησιμεύσουν ως η πρώτη γραμμή άμυνας και η πρώτη γραμμή επίθεσης. Μέλη αυτών των κοινοτήτων συμμετείχαν επίσης στην εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα σπίτια τους στο Negev το 1948, σφαγιάζοντας Παλαιστίνιους που αντιστάθηκαν στην υποταγή και εμποδίζοντας την επιστροφή τους. Για να χρησιμοποιήσω μια φράση αγαπητή σε τόσους πολλούς Σιωνιστές σήμερα, αυτές οι κοινότητες κατασκευάστηκαν ως «ανθρώπινες ασπίδες». Δυστυχώς, στις 7 Οκτωβρίου 2023 κατέληξαν να εξυπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν.
Αυτή είναι μια σύντομη ιστορία της προέλευσης των κοινοτήτων που δέχθηκαν επίθεση από παλαιστινιακές μαχητικές ομάδες στις 7 Οκτωβρίου.
Ήταν Κυριακή, 6 Οκτωβρίου 1946. Οι Σιωνιστές είχαν προγραμματίσει να δημιουργήσουν 11 φυλάκια στη νότια έρημο, συμπεριλαμβανομένων των Tkuma, Be'eri και Nirim. Η 6η Οκτωβρίου επιλέχθηκε για την επιχείρηση επειδή ήταν Κυριακή και οι βρετανικές αρχές « άρεσαν να πίνουν τα Σαββατοκύριακα », όπως θυμάται ένας σιωνιστής πράκτορας σε ένα ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 1976 για την υπόθεση. Ήταν επίσης το βράδυ μετά το Yom Kippur. « Οι Βρετανοί δεν θα περίμεναν ποτέ από τους Εβραίους να κάνουν κάτι τέτοιο το βράδυ μετά το Γιομ Κιπούρ », είπε ο Γιακόβ Σαρέτ, ο οποίος επίσης συμμετείχε στην επιχείρηση.
Λίγους μήνες νωρίτερα, το «Σχέδιο Morrison-Grady» είχε προβλέψει τον βρετανικό έλεγχο της νότιας ερήμου, γνωστή ως Naqab στα αραβικά και Negev στα εβραϊκά (το σχέδιο προέβλεπε τη διχοτόμηση της υπόλοιπης χώρας). Φυσικά, οι Σιωνιστές ήθελαν η νότια έρημος να είναι υπό τον έλεγχο των Εβραίων, όχι οι Βρετανοί.
Έτσι, περίπου 300 Σιωνιστές έποικοι έφυγαν υπό την κάλυψη του σκότους εκείνη τη μοιραία νύχτα, με 300 φορτηγά γεμάτα φράχτες, στρατώνες, κρεβάτια, τρόφιμα, νερό και, φυσικά, όπλα. Χωρίστηκαν σε 11 ομάδες των 30 εποίκων, με την κάθε ομάδα να καταλαμβάνει μία από τις 11 τοποθεσίες. Μόλις καταλήφθηκαν, κατάφεραν να χτίσουν γρήγορα στρατώνες, φράχτες και έναν πύργο πριν προλάβουν να επέμβουν οι βρετανικές αρχές.
« Στόχος μας ήταν να κατακτήσουμε το Νεγκέβ, οπότε έπρεπε να το αποικίσουμε », είπε η Μίριαμ Μπονίμ, η οποία συμμετείχε στην επιχείρηση.
Οι Βρετανοί έφτασαν αμέσως μετά, « θυμωμένοι, φωνάζοντας και βρίζοντας », όπως εξήγησε ένας Σιωνιστής άποικος . « Τους είπαμε να χαλαρώσουν, να πιουν ένα ποτό. Μετά τον τρίτο γύρο του ποτού, ο τόνος τους άρχισε να αλλάζει και έγιναν φίλοι μας .»
Έτσι, στις 6 και 7 Οκτωβρίου 1946, οι Σιωνιστές ίδρυσαν το Be'eri και το Nirim, δύο από τις ισραηλινές κοινότητες που δέχθηκαν επίθεση στις 7 Οκτωβρίου 2023.
Οι 11 τοποθεσίες επιλέχθηκαν για τη στρατηγική (διάβασε: στρατιωτική) αξία τους, γι' αυτό και έχουν λάβει συνεχή υποστήριξη από το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο. Κατασκευάστηκαν για να επεκτείνουν τα σύνορα των Yishuv και να χρησιμεύουν ως φυλάκια για τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με τους Άραβες στην περιοχή. Η καλλιέργεια ήταν δυνατή μόνο εάν διοχετευόταν νερό, το οποίο ήταν ακριβό για την κατασκευή και την άμυνα. Με άλλα λόγια, οι οικισμοί αυτοί δεν είχαν καμία οικονομική, εμπορική ή αγροτική αξία. Κατασκευάστηκαν για να χρησιμεύσουν ως η πρώτη γραμμή για τον πόλεμο που οι Σιωνιστές ήξεραν ότι θα έπρεπε να διεξάγουν για να ιδρύσουν ένα κράτος στην Παλαιστίνη.
Λίγους μήνες μετά τη δημιουργία τους, ο Be'eri και ο Nirim χρειάστηκαν ένοπλους μαχητές από το Palmach και το Haganah για να αποκρούσουν πιθανές αναταραχές από τον αραβικό πληθυσμό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν οι Άραβες Βεδουίνοι στην περιοχή συγκρούστηκαν με Σιωνιστές αποίκους, οι Βρετανοί πλήρωσαν τους Άραβες για να διατηρήσουν την ειρήνη.
Οι σχέσεις μεταξύ των εποίκων και των ιθαγενών επιδεινώθηκαν μετά το σχέδιο διχοτόμησης των Ηνωμένων Εθνών του Νοεμβρίου 1947. Μαχητές Palmach εισέβαλαν στους συνοριακούς οικισμούς, τους οχύρωσαν και στρατολόγησαν τους εποίκους σε στρατιωτικές δραστηριότητες. « Δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ πολίτη και μαχητή », σύμφωνα με μια μαρτυρία.
Στο ντοκιμαντέρ του 1976, οι Σιωνιστές συμμετέχοντες που έλαβαν συνέντευξη καυχώνονταν περήφανα ότι είχαν μετατρέψει αυτά τα πολιτικά κέντρα σε στρατιωτικές βάσεις και ότι είχαν αφαιρέσει κάθε διάκριση μεταξύ μαχητών και αμάχων. Έτσι ήθελαν να τους θυμούνται οι ίδιοι. Κατά ειρωνικό τρόπο, η χρήση ανθρώπινων ασπίδων έχει γίνει η πιο δημοφιλής κατηγορία του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς σήμερα.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1948, αυτοί οι σιωνιστικοί συνοριακοί οικισμοί βοήθησαν επίσης να εκδιώξουν Άραβες από τις γύρω κοινότητες και να πραγματοποιήσουν σφαγές εναντίον τους τον Μάιο του 1948. Οι κάτοικοι του κοντινού αραβικού χωριού Huj υπέγραψαν γραπτή συμφωνία με τους Σιωνιστές εποίκους για να τους επιτραπεί να μείνουν, " αλλά εκδιώχθηκαν όπως όλα τα άλλα 247 χωριά αυτής της περιοχής, κυρίως προς τη Γάζα ». Εβραίοι μαχητές έδιωξαν επίσης τη φυλή Abu Yahiya, όπου οι άνδρες χωρίστηκαν από τις γυναίκες. Άλλοι πυροβολήθηκαν και άλλοι εκδιώχθηκαν. Στο Burayr, όπου υπήρχε αντίσταση στην εβραϊκή κυριαρχία, σιωνιστές έποικοι από παραμεθόριες πόλεις συνέβαλαν στη σφαγή πολλών δεκάδων έως εκατό Παλαιστινίων. Έδιωξαν επίσης κατοίκους των γειτονικών χωριών Sumsum, Najd, Muharraqa και Kaufakha.
Μετά την ανακήρυξη του Κράτους του Ισραήλ τον Μάιο του 1948, ο Νιρίμ πολέμησε μια έντονη μάχη κατά των αιγυπτιακών δυνάμεων, κατά την οποία επτά Ισραηλινοί άποικοι μαχητές σκοτώθηκαν και άλλοι τραυματίστηκαν, με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της συνοριακής αποικίας. Αλλά οι πολίτες στρατιώτες του Νιρίμ κράτησαν σταθερά και απώθησαν τους Αιγύπτιους.
Η μέθοδος συνδυασμού αμάχων και στρατιωτών αποδείχθηκε αποτελεσματική και συνεχίστηκε στη δεκαετία του 1950 το Ισραήλ έχτισε 25 ακόμη κέντρα εποικισμού στη νότια έρημο για να οχυρώσει την πρώτη γραμμή, συμπεριλαμβανομένων των Re'im, Kfar Aza και Nahal Oz, συντομογραφία του Nahalim Mul Aza. Στρατιώτες Nahal που αντιμετωπίζουν τη Γάζα». Αυτές οι κοινότητες επλήγησαν επίσης σκληρά στις 7 Οκτωβρίου 2023.
Αρχικά, το καθεστώς των Ισραηλινών «αμάχων» σε αυτές τις νέες παραμεθόριες πόλεις ήταν « πανομοιότυπο με αυτό των εφέδρων στρατιωτών », σύμφωνα με τον Ισραηλινό ιστορικό Yoav Gelber. Αυτές οι κοινότητες «αμάχων» οργανώθηκαν ακόμη και σε εταιρείες και διμοιρίες και ενσωματώθηκαν στην ιεραρχία διοίκησης και ελέγχου του ισραηλινού στρατού. Στο Nahal Oz, για παράδειγμα, το οποίο είχε 70 ενήλικους κατοίκους τη δεκαετία του 1950, 16 από αυτούς απασχολούνταν σε καθημερινά καθήκοντα φύλαξης. Ο ισραηλινός στρατός εκπαίδευσε και εξόπλισε αυτούς τους πολίτες για τυπικά πολιτικά καθήκοντα, όπως η βολή πολυβόλων και η εκτόξευση αντιαρματικών ρουκετών.
Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, οι συνοριακοί οικισμοί ήταν στόχος επιθέσεων από Παλαιστίνιους φενταγίν, συμπεριλαμβανομένων κλοπών, δολιοφθορών και βίας. Οι οικισμοί κοντά στη Γάζα βυθίστηκαν τότε σε κατάσταση «τρόμου και πανικού» για σχεδόν μια δεκαετία.
Το καθήκον αυτών των κοινοτήτων ήταν να εμποδίσουν τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες που είχαν «κλειδωθεί» βίαια πίσω από τις γραμμές ανακωχής της Γάζας από το να επιστρέψουν στα σπίτια τους στο νέο κράτος του Ισραήλ.
Αυτές οι τοποθεσίες έγιναν επίσης βάσεις για επιθετικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γάζα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας που το Ισραήλ προσπάθησε να εξαλείψει την Παλαιστινιακή αντίσταση από τη Γάζα. Ο Moshe Dayan, Αρχηγός του Επιτελείου του IDF, χρησιμοποίησε το Kfar Aza ως στρατιωτικό του αρχηγείο κατά τη διάρκεια της επιδρομής του Φεβρουαρίου 1955 στη Γάζα, γνωστή ως Επιχείρηση Black Arrow. Ήταν η πιο αιματηρή επιδρομή του Ισραήλ κατά της Γάζας από τον πόλεμο του 1948, που άφησε νεκρούς 8 Ισραηλινούς στρατιώτες, 14 Αιγύπτιους στρατιώτες και 2 Παλαιστίνιους νεκρούς.
Πριν από την επιδρομή του 1955, η σαφής και συνεπής πολιτική της Αιγύπτου ήταν στην πραγματικότητα να περιορίσει τις παλαιστινιακές εισβολές στο Ισραήλ, αλλά η ισραηλινή επιθετικότητα έκανε την Αίγυπτο να αλλάξει πορεία και να δώσει στους Παλαιστίνιους μαχητές μεγαλύτερη ελευθερία δράσης εναντίον ισραηλινών στόχων.
Ας προχωρήσουμε στις 7 Οκτωβρίου 2023. Για άλλη μια φορά, οι Be'eri, Nirim, Re'im, Kfar Aza και Nahal Oz υπηρέτησαν τραγικά τον σκοπό για τον οποίο χτίστηκαν, δηλαδή να χρησιμεύσουν ως η πρώτη γραμμή άμυνας του κράτους του Ισραήλ.
πηγή: Palestine Nexus
από τον Mohamad Hasan Sweidan
Οι συντονισμένες επιθέσεις του Ισραήλ στον Λίβανο, που σημαδεύτηκαν από την σχεδόν ταυτόχρονη έκρηξη χιλιάδων τηλεειδοποιητών και ραδιοτηλεφώνων σε διάστημα δύο ημερών , οδήγησαν στο θάνατο τουλάχιστον 37 ατόμων, μεταξύ των οποίων παιδιά, και άφησαν χιλιάδες τραυματίες.
Αυτή η βάρβαρη τρομοκρατική επίθεση θα πρέπει να χρησιμεύσει ως προειδοποίηση στον κόσμο: μια έντονη υπενθύμιση ότι οι εγκληματικές ενέργειες του κατοχικού κράτους δεν έχουν όρια, στοχεύοντας αδιάκριτα αυτούς που αμφισβητούν τα συμφέροντά του ή τα συμφέροντα των δυτικών συμμάχων του.
Στον απόηχο αυτής της επιθετικότητας, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι εξαγωγές του Ισραήλ σε άλλες χώρες δεν θα χρησιμοποιηθούν ως όπλα σε μελλοντικές συγκρούσεις; Η «επίθεση τηλεειδοποίησης» είναι περαιτέρω απόδειξη ότι το Ισραήλ αντιπροσωπεύει μια παγκόσμια απειλή , εγκαινιάζοντας μια επικίνδυνη και δυστοπική νέα εποχή στην οποία οι άμαχοι δεν είναι πλέον ασφαλείς, ακόμη και στα σπίτια τους.
Τρομοκρατική ενέργεια ή έγκλημα πολέμου;
Αναλύοντας τις εκρήξεις τηλεειδοποίησης από νομική άποψη , γίνεται σαφές ότι η ισραηλινή σφαγή στον Λίβανο αυτή την εβδομάδα βρίσκεται κάπου μεταξύ ενός εγκλήματος πολέμου και μιας τρομοκρατικής πράξης.
Η νομική ταξινόμηση εξαρτάται από την τρέχουσα κατάσταση των σχέσεων μεταξύ Λιβάνου και Ισραήλ.
Εάν ο Λίβανος θεωρείται ότι βρίσκεται σε πόλεμο με το Ισραήλ, η στόχευση αμάχων –μη πολεμιστών– μέσω του βομβαρδισμού με beepers παραβιάζει κατάφωρα τους διεθνείς νόμους πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των Συμβάσεων της Γενεύης .
Το άρθρο 51 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου Ι στις Συμβάσεις της Γενεύης (1949) απαγορεύει αυστηρά τις αδιάκριτες επιθέσεις κατά αμάχων και το άρθρο 85 χαρακτηρίζει τις επιθέσεις κατά αμάχων ως σοβαρές παραβιάσεις που συνιστούν εγκλήματα πολέμου. Σε αυτήν την περίπτωση, πρέπει να προσδιορίσουμε ποιος πληροί τις προϋποθέσεις ως «μαχητής» σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο.
Ως μαχητής ορίζεται το άτομο υπό στρατιωτική διοίκηση, που φορά μια χαρακτηριστική στολή και φέρει ανοιχτά όπλα. Χωρίς αυτούς τους δείκτες, όσοι στοχοποιούνται από την επίθεση τηλεειδοποίησης θεωρούνται άμαχοι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο .
Επιπλέον, αυτή η επίθεση παραβιάζει τις αρχές της διάκρισης και της αναλογικότητας, θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Η αρχή της διάκρισης απαιτεί τη διάκριση των μαχητών από τους αμάχους, κανόνας που αγνοείται σαφώς στις ισραηλινές επιθέσεις, όπως αποδεικνύεται από τους θανάτους παιδιών.
Η αρχή της αναλογικότητας απαγορεύει τις επιθέσεις όταν η ζημιά που προκαλείται στους αμάχους είναι υπερβολική σε σχέση με το στρατιωτικό πλεονέκτημα που αποκτάται.
Σε αυτή την περίπτωση, ο ελάχιστος στρατιωτικός αντίκτυπος ωχριά σε σύγκριση με τον καταστροφικό φόρο για τους αμάχους, συμπεριλαμβανομένης της ψυχολογικής και ηθικής ζημιάς που προκλήθηκε. Ως εκ τούτου, η υιοθέτηση από το Ισραήλ μιας στρατηγικής αδιάκριτης βίας κατά την πρόσφατη επίθεση κατά του Λιβάνου συνιστά έγκλημα πολέμου.
Ο Guardian σημειώνει ότι μισό αιώνα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τέθηκε σε ισχύ μια παγκόσμια συνθήκη –την οποία έχει υπογράψει το Ισραήλ–, η οποία « απαγορεύει σε κάθε περίπτωση τη χρήση παγίδων ή άλλων συσκευών με τη μορφή φαινομενικά αβλαβών φορητών αντικειμένων, συγκεκριμένα σχεδιασμένο και κατασκευασμένο για να περιέχει εκρηκτικά υλικά .»
«Τρομοκρατία» με όλους τους ορισμούς
Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Λίβανος δεν βρίσκεται σε επίσημη κατάσταση πολέμου με το Ισραήλ, η επιθετικότητα εμπίπτει σε μια διαφορετική νομική ταξινόμηση: την τρομοκρατία.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για την Καταστολή των Τρομοκρατικών Βομβαρδισμών (1997), οι ενέργειες του Ισραήλ χαρακτηρίζονται ως «τρομοκρατική επίθεση».
Η χρήση πολιτικών συσκευών, όπως τηλεειδοποιητές, σε μη στρατιωτικές περιοχές με σκοπό τη διάδοση του φόβου είναι σύμφωνη με τον ορισμό της σύμβασης για την τρομοκρατία, ο οποίος ποινικοποιεί την παράνομη χρήση εκρηκτικών για στόχευση αμάχων ή υποδομών με στόχο τον εκφοβισμό πληθυσμών ή τον εξαναγκασμό. κυβερνήσεις.
Η Διακήρυξη της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για Μέτρα για την Εξάλειψη της Διεθνούς Τρομοκρατίας (1994) ορίζει την τρομοκρατία ως κάθε πράξη που αποσκοπεί να προκαλέσει θάνατο ή σοβαρό τραυματισμό αμάχων με στόχο τον εκφοβισμό ενός πληθυσμού ή να υποχρεώσει μια κυβέρνηση ή διεθνή οργανισμό να δράσει.
Ως εκ τούτου, οι επιθέσεις τηλεειδοποίησης είχαν ως στόχο να εκφοβίσουν τους Λιβανέζους και την αντίσταση ή να τους αναγκάσουν να κάνουν παραχωρήσεις, κάτι που συνάδει με τον ορισμό της τρομοκρατίας σύμφωνα με το εθιμικό διεθνές δίκαιο.
Χθες, η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Βελγίου Petra De Sutter καταδίκασε τη « μαζική τρομοκρατική επίθεση » στον Λίβανο και τη Συρία, ενώ ο Volker Türk, ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, έγραψε σε δήλωση ότι η επίθεση « παραβιάζει το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στον βαθμό εφαρμογής, το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο .»
Επιπτώσεις στις ισραηλινές εξαγωγές;
Η επίθεση του Ισραήλ πυροδότησε επίσης παγκόσμιες ανησυχίες για την ασφάλεια των διεθνών αλυσίδων εφοδιασμού.
Εάν το Ισραήλ έχει πράγματι αρχίσει να στρατιωτικοποιεί πολιτικά αεροσκάφη μέσω τρίτων σε άλλες χώρες, δημιουργεί την τρομακτική προοπτική ότι οι αλυσίδες εφοδιασμού που κάποτε θεωρούνταν ασφαλείς θα μπορούσαν να τεθούν σε κίνδυνο ανά πάσα στιγμή.
Σε συνέντευξή του στο India Today TV , ένας τεχνολόγος εξέφρασε την ανησυχία του ότι οι ενέργειες του Ισραήλ θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε παρόμοιους κινδύνους σε άλλες χώρες, δημιουργώντας την πιθανότητα διείσδυσης παγιδευμένων ηλεκτρονικών συσκευών σε σπίτια σε όλο τον κόσμο.
Οι συνέπειες είναι βαθιές: οι ενέργειες του Ισραήλ σηματοδοτούν ένα νέο επίπεδο κινδύνου για το παγκόσμιο εμπόριο, όπου τα μη στρατιωτικά προϊόντα μπορούν να παραποιηθούν για πολιτικούς ή στρατιωτικούς σκοπούς. Αυτό που κάποτε ήταν θέμα σύγκρουσης μεταξύ των κρατών, τώρα αποτελεί απειλή για τα μεμονωμένα νοικοκυριά.
Η επίθεση τηλεειδοποίησης είναι επίσης πιθανό να επηρεάσει τις εξαγωγές των επαινετών τεχνολογικών εξελίξεων του Ισραήλ.
Σαφώς, η εμπιστοσύνη σε αυτές τις βιομηχανίες παγκοσμίως θα μειωθεί σημαντικά, με τους παρατηρητές να σχολιάζουν ήδη την πιθανότητα ισραηλινής διείσδυσης – «πίσω πόρτες», χαρακτηριστικά ελέγχου και λογισμικό υποκλοπής spyware – στις εξαγωγικές σειρές προϊόντων τους.
Ενώ το Τελ Αβίβ συγχαίρει τον εαυτό του για αυτό που θεωρεί σημαντική ισραηλινή τακτική επιτυχία στον Λίβανο αυτή την εβδομάδα, μπορεί να μην έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ότι έχει διαπράξει μια ακόμη μεγαλύτερη στρατηγική αποτυχία.
Το 2023, οι βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας αντιπροσώπευαν το 20% του ΑΕΠ του Ισραήλ. Ο όγκος του ΑΕΠ του τομέα υψηλής τεχνολογίας το 2022 ανήλθε σε 290 δισεκατομμύρια NIS, ή περίπου 76 δισεκατομμύρια δολάρια. Το 2023, η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας αντιπροσώπευε το 53% των συνολικών εξαγωγών του Ισραήλ.
Αλλά εάν η «επίθεση τηλεειδοποίησης» καταφέρει να διαβρώσει την παγκόσμια εμπιστοσύνη στις τεχνολογικές προσφορές του Ισραήλ, θα αποτελέσει σημαντικό στρατηγικό πλήγμα για την οικονομία του κράτους κατοχής.
Όλοι κινδυνεύουμε
Η Gold Apollo, ο Ταϊβανέζος κατασκευαστής της μάρκας που εμπλέκεται στους εκρηκτικούς τηλεειδοποιητές, δημοσίευσε μια δήλωση που αποστασιοποιήθηκε από τη διαμάχη.
Αν και οι τηλεειδοποιητές φέρουν το όνομά του, ο Gold Apollo ισχυρίστηκε ότι δεν είχε καμία ανάμειξη στην πραγματική κατασκευή.
Οι εν λόγω συσκευές, AR-924 "pagers", φέρεται να κατασκευάστηκαν από την BAC Consulting KFT , έναν εμπορικό διαμεσολαβητή με έδρα τη Βουδαπέστη, με άδεια χρήσης της επωνυμίας Gold Apollo. Ο Gold Apollo τόνισε ότι η BAC ήταν υπεύθυνη για το σχεδιασμό και την κατασκευή.
Ο εκπρόσωπος της ουγγρικής κυβέρνησης Zoltán Kovacs αρνήθηκε επίσης οποιαδήποτε γνώση για την κατασκευή των τηλεειδοποιητών στην Ουγγαρία, λέγοντας ότι η BAC Consulting KFT δεν είχε εγκαταστάσεις λειτουργίας εκεί.
Επιπλέον, η Cristiana Bársony-Arcidiacono, Διευθύνων Σύμβουλος της BAC Consulting, αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη στην πραγματική παραγωγή των τηλεειδοποιητών.
Σε συνέντευξή της στο NBC News , εξήγησε, « Δεν κάνω εγώ τους τηλεειδοποιητές. Είμαι απλώς ο μεσάζων. Νομίζω ότι κάνεις λάθος .”
Παρά αυτές τις αντιφατικές δηλώσεις, το Υπουργείο Οικονομικών Υποθέσεων της Ταϊβάν επιβεβαίωσε ότι από τις αρχές του 2022 έως τον Αύγουστο του 2024, η Gold Apollo εξήγαγε περισσότερους από 260.000 τηλεειδοποιητές, κυρίως σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές αγορές, εγείροντας νέα ερωτήματα σχετικά με την αλυσίδα της αδιαφανούς προσφοράς και τον ρόλο των ενδιάμεσων όπως η BAC Consulting.
Είναι αυτονόητο ότι εάν το Ισραήλ συνεχίσει να ενεργεί ανεξέλεγκτα, ο κόσμος θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ένα μέλλον όπου καμία συσκευή επικοινωνίας, ηλεκτρονικό gadget ή τεχνολογική υποδομή δεν είναι πραγματικά ασφαλής από δολιοφθορές.
Στρατηγική Αντίστασης
Η υψηλού κινδύνου στρατηγική του Ισραήλ κατά του Λιβάνου φαίνεται να έχει ως στόχο να αναγκάσει τη Χεζμπολάχ να σταματήσει να υποστηρίζει τη Γάζα επιβάλλοντας παράλληλα νέους κανόνες που ευνοούν τα συμφέροντα ασφαλείας του Ισραήλ.
Αυτή η τακτική, η οποία εξελίσσεται ανάλογα με τα αντίποινα της Χεζμπολάχ, απειλεί να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.
Οι επιθέσεις τηλεειδοποίησης μπορεί να είναι μόνο η αρχή ενός μεγαλύτερου σχεδίου για τη χρήση τεχνολογικής διείσδυσης και διείσδυσης ασφαλείας για να διαταραχθεί η αντίσταση και να σπείρουν φόβο στη δημοφιλή βάση υποστήριξης.
Η απάντηση της Χεζμπολάχ ήταν ξεκάθαρη: ο Γενικός Γραμματέας Χασάν Νασράλα υποσχέθηκε στην τηλεοπτική του ομιλία την Πέμπτη ότι η οργάνωση θα επιβάλει « σκληρή τιμωρία και δίκαιη τιμωρία, όπου το περιμένει [το Ισραήλ] και όπου δεν το περιμένει ».
Ο ηγέτης της αντίστασης του Λιβάνου πρόσθεσε επίσης: « Έχουμε λάβει μηνύματα ότι ο στόχος αυτής της απεργίας είναι να τερματιστεί η μάχη στο μέτωπο του Λιβάνου και απειλές ότι θα υπάρξουν περισσότερες αν δεν σταματήσουμε », αλλά κατέληξε προειδοποιώντας το Τελ Αβίβ ότι Η Χεζμπολάχ σε καμία περίπτωση δεν θα σταματήσει να υποστηρίζει την αντίσταση στη Γάζα.
Αυτή η αλλαγή στους κανόνες εμπλοκής, όπου οι πολίτες στοχοποιούνται όχι μόνο στο πεδίο της μάχης αλλά και στα σπίτια τους, απειλεί να βυθίσει τον κόσμο σε μια νέα εποχή ανασφάλειας και αβεβαιότητας.
Οι κυβερνήσεις και οι πολίτες πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα η επόμενη συσκευή που θα αγοράσουν να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους, καθώς η επιθετικότητα του Ισραήλ κινείται πέρα από τον παραδοσιακό πόλεμο στη σφαίρα της παγκόσμιας τρομοκρατίας.
Η αποφασιστικότητα της αντίστασης να αντεπιτεθεί κατέστησε σαφές ότι η αντιπαράθεση με το Ισραήλ θα ενταθεί και ότι ο κόσμος πρέπει να αποφασίσει πώς θα απαντήσει σε μια αυξανόμενη απειλή που ξεπερνά τα σύνορα και επηρεάζει κάθε πολίτη.
Το μέλλον εξαρτάται από το πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά μπορεί να ενεργήσει ο λεγόμενος πολιτισμένος κόσμος για να αποτρέψει περαιτέρω φρικαλεότητες, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να αποτρέψει το Ισραήλ – το οποίο προκαλεί την οπλοποίηση των καταναλωτικών τεχνολογιών – τιμωρώντας τον.
πηγή: The Cradle
Το 1943, ο Chaim Weizmann, ο πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ από το 1949 έως το 1952, φέρεται να είπε ή έγραψε:
« Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος συνθέσει τη θλιβερή ιστορία των καιρών μας, θα βρει δύο απίστευτα πράγματα. πρώτον, το ίδιο το έγκλημα, δεύτερον, η αντίδραση του κόσμου σε αυτό το έγκλημα... Θα μείνει έκπληκτος με την απάθεια του πολιτισμένου κόσμου μπροστά σε αυτή την τεράστια και συστηματική σφαγή ανθρώπων... Δεν θα μπορέσει για να καταλάβει γιατί ήταν απαραίτητο να συγκινήσει τη συνείδηση του κόσμου. Πάνω απ' όλα και πάνω απ' όλα, δεν θα μπορέσει να καταλάβει γιατί ήταν αναγκαίο να ικετεύσει τα ελεύθερα έθνη, αντιμέτωποι με μια αναστημένη βαρβαρότητα (…). Δύο εκατομμύρια Εβραίοι έχουν ήδη εξοντωθεί. Ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να προσποιείται ότι αυτά τα φρικτά γεγονότα είναι άγνωστα ή ανεπιβεβαίωτα ».1
Έκτοτε, ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα έχει τίποτα να αλλάξει για την αποτρόπαια ιστορία της εποχής μας, εκτός από τα « εκατομμύρια Εβραίους », που θα αντικατασταθεί από τα εκατομμύρια των Αράβων που σφαγιάστηκαν από τους απογόνους αυτών των θυμάτων του χθες που χρησιμοποιούνται πάντα ως πιόνια στην πολιτική σκακιέρα του Λεβάντε, σύμφωνα με ένα σχέδιο που ξεκίνησε περισσότερο από εκατό χρόνια πριν από το σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης που καταρτίστηκε από τον ΟΗΕ το 1947. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι που δημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο του Nabih al-Bourgi μετά το εκρήξεις beepers, walkie-talkies, ακόμη και κινητών τηλεφώνων την Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου και την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2024.
Mouna Alno-Nakhal-Nabih al-Bourgi
Σχολιάζοντας τη βόμβα της Χιροσίμα, ο Ιάπωνας Yasunari Kawabata περιέγραψε τον Πρόεδρο Χάρι Τρούμαν ως τον άνθρωπο που απομάκρυνε τον Σατανά από το καθήκον που του ανέθεσαν οι Άγιες Γραφές, για να τον αντικαταστήσει. Στην περίπτωσή μας, είμαστε σε σύγκρουση με τους ανθρώπους ή με τον Σατανά;
Δεν χρειαζόμαστε πρόσθετες αποδείξεις για να επιβεβαιώσουμε ότι η Δύση φύτεψε τους Εβραίους της ανάμεσά μας όταν μόλις είχαμε βγει από τη μακρά οθωμανική νύχτα και ότι είχαν ζήσει στον ρυθμό της Ευρώπης από την Εποχή του Διαφωτισμού, έτσι ώστε παραμένουμε στην άκρη του χρόνου.
Αυτό που συνέβη στον Λίβανο τη «Μαύρη Τρίτη» δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η Ώρα δεν είναι «μείζονα» [Στο Κοράνι, η Ώρα αναφέρεται a priori στην ημέρα της Ανάστασης της οποίας τα προειδοποιητικά σημάδια είναι δευτερεύοντα ή μεγάλα. NdT], περισσότερο από ό,τι μας καλεί να πάμε προς την κατεύθυνση ορισμένων Αράβων και Δυτικών σχολιαστών που σημαίνει ότι οι Ιρανοί θα είχαν εμπλακεί στους συμμάχους τους, ιδίως στον Λίβανο, στην έκρηξη της πρώτης γραμμής. που είναι ακριβώς η χρυσή κάρτα που άρπαξε ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου για να προσπαθήσει να προσελκύσει τους Αμερικανούς σε επιχειρησιακή υποστήριξη προκειμένου να πραγματοποιήσει το σύνθημά του που ζητούσε «αλλαγή στη Μέση Ανατολή», ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα την έκανε στάχτη, πριν απογυμνωθεί ο πόλεμος στη Γάζα. τον μέχρι το κόκαλο.
Τα σχόλια λένε επίσης ότι ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, ο οποίος συνειδητοποίησε τις πιθανότητες και τις επιπτώσεις μιας μεγάλης στρατιωτικής έκρηξης, ανεξάρτητα από τη φύση της, θα είχε κάνει περισσότερα από ένα βήμα προς την κυβέρνηση Μπάιντεν, αλλά ότι δεν προχώρησαν σε λάθος μέρος και λάθος ώρα? αυτό που ο Νετανιάχου, που στέκεται στο κέρατο του ταύρου, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο με ακροβατικές ή βάρβαρες πολιτικές.
Γνωρίζουμε την έκταση του χάσματος στον κυβερνοχώρο μεταξύ μας και του Ισραήλ, καθώς γνωρίζουμε ότι παντού, όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές στη «Μοσάντ» και οι εκτεταμένες δραστηριότητές της επικεντρώνονται κυρίως στη Χεζμπολάχ. Ωστόσο, ένα από τα ελαττώματα ήταν θανατηφόρο. Κάτι που μας οδηγεί να θυμηθούμε ορισμένα κομβικά στάδια της ισραηλινής τεχνολογικής διαδικασίας προκειμένου να διευκρινίσουμε τους λόγους για ένα τέτοιο χάσμα.
Όλα ξεκινούν με τους «Εραστές της Σιών»2 που ήρθαν στην Παλαιστίνη στα μέσα του 19ου αιώνα και ίδρυσαν αποικίες με τη συνεννόηση του Βαρώνου ντε Ρότσιλντ και του Βρετανού Πρωθυπουργού Λόρδου Πάλμερστον, [ο 3ος Βίσκομης Πάλμερστον, Χένρι Τζον Τεμπλ (1784-1865) του οποίου η ιδέα να χρησιμοποιήσει τους Εβραίους ως πιόνια η πολιτική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής, σε ένα πλαίσιο αποδυνάμωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι ξεκάθαρη3 ; Σημείωση του συντάκτη].
Το 1912, η εβραϊκή κοινότητα στην Παλαιστίνη (υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία) σκέφτηκε να ιδρύσει το «Technion» (Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ισραήλ). Άνοιξε τις πόρτες της το 1924 και βοήθησε στην κατασκευή ορισμένων ηλεκτρικών προϊόντων που στη συνέχεια εξήχθησαν στις παγκόσμιες αγορές.
Το 1947, πριν ακόμη δημιουργηθούν τα περιγράμματα του εβραϊκού κράτους, ο Chaim Weizmann ζήτησε βοήθεια από τον Robert Oppenheimer, τον πατέρα της αμερικανικής ατομικής βόμβας, για την κατασκευή του πυρηνικού αντιδραστήρα Dimona. Η κατασκευή του ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950, με την υποστήριξη του Γάλλου πρωθυπουργού Guy Mollet, φίλου του David Ben-Gurion. Θα είναι έτοιμο για λειτουργία το 1964 και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή πυρηνικών κεφαλών.
Το 1983, όταν ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν σχεδίαζε να ξεκινήσει το πρόγραμμα «Star Wars», ένα έργο δορυφορικού δικτύου του οποίου ο ρόλος θα ήταν ο εντοπισμός και η καταστροφή βαλλιστικών πυραύλων που εκτοξεύτηκαν εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο εκτελεστικός διευθυντής του έργου, στρατηγός Τζέιμς Άμπραμσον. , προσγειώθηκε στο Τελ Αβίβ για να υπογράψει συμφωνίες που σχετίζονται με την κατασκευή στοιχείων που προορίζονται για αυτό το πρόγραμμα από το Ισραήλ.4
Το 2013, η ισραηλινή εταιρεία NSO Group σχεδίασε και διέθεσε το spyware «Pegasus», οδηγώντας στο σκάνδαλο της κατασκοπείας επιχειρηματιών, δημοσιογράφων, πολιτικών προσωπικοτήτων, ακόμη και αρχηγών κρατών. Και αυτό, χωρίς να ξεχνάμε ότι υπάρχουν 117 διεθνείς εταιρείες που ειδικεύονται στα ηλεκτρονικά που έχουν ιδρύσει κεντρικά υποκαταστήματα στο Ισραήλ, ενώ οι αραβικές χώρες και εταιρείες μας πνίγονται στην κουλτούρα του Halal και του Haram (της άδειας και του απαγορευμένου).
Δεν θα αφήσουμε το σοκ να μας παρασύρει πολύ στην απαισιοδοξία. Όπως η Αντίσταση μπόρεσε να δημιουργήσει μια ισορροπία τρόμου σε στρατιωτικό επίπεδο παρά τις τεράστιες διαφορές στην παραδοσιακή ισορροπία δυνάμεων, πρέπει να υπάρχουν τρόποι για να εδραιωθεί μια ισορροπία τρόμου σε επίπεδο κυβερνοχώρου παρά το τεράστιο χάσμα μεταξύ μας.
Ο αγώνας μας ενάντια στο Ισραήλ δεν θα είναι σαν τον αιώνιο αγώνα μας ενάντια στον Σατανά. Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πύραυλοι συγκρίσιμοι με τον πύραυλο της Υεμένης... Θα μπορούσαν να εκραγούν στο πρόσωπο του Νετανιάχου.
Επιπλέον, μπροστά σε αυτή τη βαρβαρότητα, όλοι οι Λιβανέζοι έχουν ξεπεράσει τις παράλογες και φυλετικές διαμάχες τους. Εξ ου… η αχτίδα της ελπίδας!
EUROBANG. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
πηγή: Addiyar (Λίβανος) صراعنا مع الشيطان
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου